First Impressions
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
21 Februari 2013 | Verenigde Staten, Tucson
Het liefst sla ik het hele afscheid-gebeuren gewoon over, want dat was nou eenmaal verschrikkelijk. Zoiets wil ik echt nooit meer doen! Zodra je door de douane bent sta je er helemaal alleen voor (althans, zo voelt het). En probeer je dan maar eens goed te concentreren waar je naar toe moet met al dat verdriet in je maag! Eerst dus maar naar de W.C. om even tot rust te komen en toen naar de gate. Als je naar Amerika wilt, krijg je wat extra controles en daarom werd ik, voordat mijn hele lichaam en bagage gescand werden, eerst ondervraagd. Er stonden zo’n 8 tafeltjes waar allemaal verschillende meneren stonden om je te ondervragen. Vragen als: hoe lang blijf je in Amerika, waar heb je je ticket gekocht, wie betaalt de reis, waar woon je in Nederland etc, werden aan je gesteld. Om de één of andere reden schoot ik toen weer vol, die man was de eerste die met me praatte na mijn afscheid en ik kon het blijkbaar niet laten. Tranen met tuiten (volgens mij heb ik zelfs een keer geknord, hihi) lekker gênant. Ik zei nog: alle andere mensen zullen wel denken, die man maakt dat meisje helemaal aan het huilen met z’n moeilijke vragen.
Maargoed, eenmaal bij de gate kon ik rustig op het vliegtuig zitten wachten. Mijn vliegtuig leek op tijd te vertrekken maar vertrok uiteindelijk een halfuur later omdat er nog wat gerepareerd moest worden (er wilde een deur niet sluiten). Goh, moet je net mij hebben met m’n vliegangst. Maar wonder boven wonder gingen de eerste 4 uur van de vlucht me verbazingwekkend goed af. Ik was ook zo moe dat ik gewoon lekker heb liggen slapen. Halverwege de vlucht kreeg ik echter last van mijn rug en ik dacht dat het kwam omdat ik natuurlijk zo lang moest zitten. Dus ging ik af en toe wat lopen, maar de pijn trok niet weg. Ik merkte dat ik vaker naar de W.C. moest en ja hoor; na de derde keer naar de W.C. te zijn geweest voelde ik het: een blaasontsteking! En wat is nou het grappige; dezelfde ochtend zei Bram nog tegen me in de auto: “Drink je wel voldoende water in Tucson, want het is erg warm en anders krijg je een blaasontsteking”. Te laat, ik had hem al! Op zo’n moment vind ik mezelf dan extra zielig: eerst afscheid genomen, dan een blaasontsteking, niemand die me kan helpen en op het vliegveld van Minneapolis was ook nog eens geen apotheek waar ik wat kon halen zodat ik de komende uren die ik nog naar Tucson had te gaan zonder pijn kon doorbrengen. Gelukkig was daar een lieve stewardess die mij pijnstillers had gegeven en cranberry sap, dat hielp redelijk.
Op Minneapolis moest ik uiteraard weer door wat controles heen: eerst een drugshond die op je af komt, dan weer je vingerafdrukken afgeven, ook nog een iris-scan, weer vragen beantwoorden, 2 formulieren invullen en op naar de volgende controle post, waar weer dezelfde vragen worden gesteld. Tussen deze twee controleposten moest je blijkbaar je bagage ophalen en op een andere band zetten zodat hij ook weer in het goede vliegtuig naar Phoenix zou gaan. Ik geloof dat in zo’n beetje alle landen dit automatisch gaat, maar in Amerika moet je het zelf doen. Dit was echter wel tegen mij verteld, maar omdat mijn vliegtuig te laat in Minneapolis landde en ik dus maar 50 minuten had om naar mijn volgende vliegtuig te komen, ging ik als een speer door die controleposten heen (iedereen netjes gevraagd of ik voor mocht gaan). En voor ik het wist, was ik mijn bagage vergeten! Tuuuuuurlijk, dat kan er ook nog wel bij. Bleek later dat mijn vliegtuig naar Phoenix ook een halfuur vertraging had: voor niks gehaast dus.
In het vliegtuig ontmoette ik Jamie, een heel erg aardig meisje waarmee ik zo’n beetje de hele vlucht mee heb zitten kletsen. Echt Amerikaans; alles is GREAT, NICE, WONDERFULL, CUTE, AWESOME! Ondanks dat de meeste gesprekken, die ik tot nu toe met Amerikaanse mensen heb gehad, vrij oppervlakkig zijn en meestal in één richting (ja geloof het of niet, ik zeg haast niks, want ze horen zichzelf graag praten), zijn de mensen hier echt ontzettend aardig en behulpzaam. Wat erg prettig is als je in je eentje reist.
In Phoenix heb ik aangegeven dat ik mijn bagage in Minneapolis had laten liggen. Dus, zou mijn tas de volgende dag gewoon bij mij thuis in Tucson worden bezorgd. Hoe fijn is dat? Die tas was echt mega zwaar, en nu wordt ie gewoon gratis thuis bezorgd. Ik denk dat ik vaker mijn zware bagage ga vergeten. Gelukkig kreeg ik nog wel een overlevingspakket mee: tandenborstel, tandpasta, haarborstel etc… ohjah, en een t-shirt om in te slapen!
Vanaf Phoenix ben ik met de Greyhoundbus naar Tucson gereden. Dat was ook een apart reisje, want toen ik eenmaal door één meneer werd aangesproken zat ik na een paar seconden meteen met de hele bus te praten. Iedereen wilde weten waar ik vandaan kwam, of het mijn eerste keer in Amerika is (hoe vaak ik wel niet heb gehoord: Welcome To America → ze zijn zo trots op hun land hè), wat ik in Amerika zou gaan doen, kortom: ze houden hier wel van vragen stellen!
In Tucson werd ik opgehaald door Anouk, een meisje die ook aan de Wageningen Universiteit studeert en inmiddels al 2 maanden in Tucson zit. Zij gaat terug naar Nederland als ik op de helft ben. Het was fijn om een bekend gezicht te zien! Ze heeft me naar mijn appartement gebracht, wat ik heel erg kon waarderen, want ik was kapot na meer dan 24 uur onderweg te zijn geweest! Eenmaal bij mijn appartement was het tijd om mijn huisgenoten in het echt te ontmoeten, want ik had ze alleen nog via skype gesproken. Maar ze zijn echt net zo leuk als via skype, nogmaals: Amerikanen zijn heel erg vriendelijk! Ik voelde me meteen thuis en m’n kamer en eigen badkamer zijn echt top!
Met Anouk heb ik gauw nog wat boodschappen gedaan zodat ik de volgende ochtend tenminste wel ontbijt zou hebben, maar daarna ben ik dan toch echt naar bed gegaan want ik kon wel wat slaap gebruiken. Echter, ik heb geen oog dichtgedaan want de koorts kwam opzetten, pijn in m’n buik en ik heb de hele nacht liggen rillen van de kou en dat terwijl ik kokend heet was. Dus! De volgende dag zat Yvonne, nadat ze het contract had getekend voor haar kamer, alweer bij de dokter. Ik bleek 101.7 graden koorts te hebben, blaasontsteking en nog wat bloed erbij mocht ook niet missen. Drie soorten medicijnen heb ik gekregen (voor de koorts, voor het bloed en antibiotica voor de blaasontsteking) en dat was mijn eerste dag in Tucson. Helaas mijn afspraak met mijn professor gemist, maar dat was natuurlijk geen probleem.
Oh en het aantal graden koorts is in Fahrenheit natuurlijk, wat zo’n 39 graden Celsius is. Alle eenheden hier in Amerika zijn raar: Fahrenheit, Feet, Pounds, AM/PM (ik haal het nog steeds door elkaar), erg verwarrend allemaal maar ik kom er wel uit hoor…. ik blijf gewoon stug de Nederlandse eenheden aanhouden, die Amerikanen vinden het zelf namelijk ook rare eenheden en begrijpen niet waarom ze niet gewoon het SI-stelsel aanhouden.
Samengevat: ik heb een blaastonsteking gehad, koorts gehad, ik ben mijn bagage vergeten in Minneapolis, wat kan er dan verder nog voor onverwachts gebeuren?
……
……
SNEEUW!
Vandaag heeft het serieus gesneeuwd hier in Tucson. Ik kreeg een Blizzard Alarm via mijn Amerikaanse mobiel, die sommige mensen die al hun hele leven in Tucson wonen nog niet eens gehad hadden. Nu dacht iedereen ook: ach, een beetje sneeuw, dat valt en het smelt meteen, maar nee hoor! Het bleef mooi liggen (zie foto’s). Het was overigens wel prachtig! Vanavond toen ik uit Biopshere 2 liep samen met Anouk, was het doodstil, sneeuwde het, zagen we een hert voorbij lopen, met Biosphere 2 op de achtergrond en dachten: DIT IS MOOOOOI!
Gelukkig is het wel maar voor één dag, want als ik sneeuw wil zien kan ik net zo goed in Nederland blijven!
Goed, ik zal het verhaal niet nog langer maken, ik ben hier nog maar 2 dagen maar heb al zoveel meegemaakt en te vertellen. Hoe mijn eerste stage dag in Biosphere 2 is verlopen (vandaag dus) vertel ik in mijn volgende verhaal.
Liefs,
Yvonne
P.S.-1 Hier stoppen ze in heel veel voedsel suiker en ook in brood, wat ik erg vies vind. Dus dacht ik: ik koop bagels! Vandaag mijn eerste bagel ooit gegeten en het is SMEEEERRRIGG! Gadverdamme, kreeg het haast niet door m’n strot. Dus nu maar overgegaan op het Franse stokbrood (en dat terwijl ik in Amerika zit).
P.S-2 Iedereen in Tucson heeft een auto, je kan gewoon niet zonder want afstanden zijn gigantisch en fietsen is gevaarlijk. Gelukkig haalt Anouk mij vaak op met de auto en heb ik lieve huisgenootjes die me overal naartoe willen rijden. Sja, benzine kost tenslotte een drol hier.
P.S-3 Alles is groot: de wegen, het eten, de huizen, de bedden (ik heb een twee-persoonsbed, ik vraag me af of één-persoonsbedden hier wel bestaan) en nog veel meer wat ik zo 1,2,3 niet kan bedenken maar zal onthouden voor het volgende bericht.
P.S-4 Mijn adres is:
2550 West Ironwood Hill Drive, Apt #933
Tucson 85745, Arizona
United States of America
P.S-5 Mijn Nederlandse mobiele nummer doet het niet meer, dus het heeft geen zin om daar naartoe te smsen want dat ontvang ik niet. Voor mijn Amerikaanse nummer moet je even mailen of mail me anders sowieso in plaats van smsen ;)
-
21 Februari 2013 - 10:27
Marijke:
Goh, wat een uitgebreid verhaal, Yvonne! Hopelijk is die blaasontsteking snel weer over. Wat de tijden betreft, een makkelijk ezelsbruggetje is: het gaat gewoon op alfabetische volgorde. De dag begint met een A en vanaf de middag dus met de P.
Fijn dat die mensen allemaal zo vriendelijk overkomen. Dat scheelt toch. En zoet eten lijkt mij ook niks. Nou, succes in de Biosphere 2. Enne... alleen ben je nooit....!
Tot het volgende verslag.
(Ben ik echt de eerste die reageert?) -
21 Februari 2013 - 12:20
Mama En Papa:
fijn dat nou alles geregeld is dat je leuke meiden samen woont dat je een mooie huis hebt, en het mooie weer komt binnenkort wel. hier is nog steeds koud . leuk verhaal wij wachten met spanning op het volgende verhaal. liefs, mama en papa dikke kus! -
21 Februari 2013 - 12:35
Jessica:
Wow! Wat een indrukken en emoties! Begrijpelijk dat je kapot was!! Fijn dat de vlucht meeviel ondanks de blaasontsteking (wat een pech :( ). Leuk om te horen dat je je thuis voelt in je nieuwe kamer! Maar waarom dan die sneeuw!! :p haha bizar! Ben benieuwd naar je eerste dag! We gaan ook even heel snel skypen hè! ;) liefs!! Jessica -
21 Februari 2013 - 12:44
Ans En Klaas:
oooooooooh yvonne wat een verhaal .Ik heb het idee dat het met de blaasontsteking gelukkig een stuk beter gaat Ik weet dat die pillen ontzettend snel werken.Ik heb het zelf ook vaak gehad En Bram heeft gelijk zorg dat je genoeg drinkt En misschien helemaal geen slecht idee elke dag crandberry sap te gaan drinken wat dat barst van de vitaminen.Jeeeeee wat heb je al veel beleefd zeg En ik heb het van Klazien ook al eens gehoord Amerikanen zijn heel vriendelijk en willen alles weten.En alles is mooier beter en geweldig Maar het geeft ook wel een goed gevoel als iedereen zo doet natuurlijk.En sneeuw in tuscon hahahahahahaha niet te geloven Ik dacht dat het hiet koud was nou dat valt dan nog wel mee.nou ik heb het idee dat het al een stuk beter met je gaat.Hoop dat dat ook zo is nadat je met Bram gekypt heb Nou vandaag weer lekker aan het werk We zijn natuurlijk ook heel nieuwsgierig naar de verhalen van Biosfeer.Nou na alle ellende van het begin.Nu genieten. En ik ben het helemaal eens met Marijke ...Je bent echt nooit alleen .....We leven allemaal met je mee......Dikke kus en knuffels Ans en Klaas Maar ik meen het als je crandberry sap kunt krijgen elke dag een glaasje en je barst van de energie hahahahahaha -
21 Februari 2013 - 13:06
Ans:
Nog effies wat mij opvalt is het verschil in dag en nacht temperatuur Ik zat even op internet te kijken als je ,s morgens in je winterjack weggaat Dan moet je volgende week ,s middags zowat in korte broek Dat is echt een heel groot verschil zie ik nu Nou dat was het even Echt een heel duidelijk verschil Nou kan je in ieder geval wel heel goed slapen Lig je niet te puffen van de hitte
-
21 Februari 2013 - 16:02
Lieke:
Yv! Ouderwets lang verhaal, zo ken ik je weer, nadat je bent overrulled door allemaal Amerikanen die nóg meer praten haha ;). Wat een pech allemaal met je koorts en blaasontsteking, beterschap iig en geniet van je tijd :) xxx -
21 Februari 2013 - 23:01
Frank:
Leuk verhaal Yvonne, goed geschreven. Ik ben blij dat het, ondanks alle ellende ;), goed met je gaat. Ik kijk uit naar het volgende verhaal :) -
22 Februari 2013 - 00:51
Ans:
Nou was wel een beetje rare zin van mij over dat skypen met Bram ik bedoelde natuurlijk dat je je eigen weer een stuk beter gaat voelen als je Bram weer ziet op skype lekker zoenen op een beeldscherm Maar wat fijn dat dit bestaat kus kus kus
-
22 Februari 2013 - 13:13
Betty:
Heb eindelijk tijd om je verhaal te lezen. En wat voor verhaal. Leuk dat je toch alles zo mooi kan neerzetten. Ik geniet er weer van!
Jammer van die blaasontsteking, maar wel fijn dat je er nu wat voor hebt gekregen.
Prettig om te horen dat iedereen zo aardig is en wil kletsen....vooral zij dan hè ;-).
Ik wacht vol spanning op je volgende verhalen.
liefs vanuit Beverwijk! -
22 Februari 2013 - 15:57
Nicky:
Wow Yvonn!,
Weer een nieuw avontuur dus, heel veel succes daar, ga je lang weg?
Altijd erg leuk om je verhalen te lezen, je schrijft leuk,
liefs Nicky -
24 Februari 2013 - 12:43
Els Van Der Pol:
Lieve Yvonne,
Wat geweldig om je verhaal te lezen! Wouououw!
Wij komen net terug van een weekje Tilburg, ijskoud en grotdrrog, dus alleen maar wandelen en fietsen en volop genieten.
Nou, jij weet na die eerste paar uurtjes wel hoe je pech moet schrijven. Je hebt een journalistieke manier van schrijven, mijn uiterst welgemeende complimenten. Ik zie je helemaal voor me als ik alles lees, wat een overschakeling.
Er komt een oer Hollands kaartje naar je toe, als je even aan thuis wil denken zal dat zeker helpen.
Jan en ik kijken al uit naar je volgende bericht!
Heel veel liefs en leesplezier, ook van Jan.
Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley