Mijn week met papa en mama

Donderdag 25 april was de dag dat mijn ouders aan zouden komen in Phoenix, Arizona. De dag van te voren kon ik niet goed slapen, want ik was denk ik toch een beetje zenuwachtig. Op de dag zelf heb ik niet veel gedaan. ‘s Ochtends nog een beetje aan mijn data gewerkt, maar later in de ochtend heb ik eigenlijk alleen maar een beetje zitten niksen achter mijn computer en continu de vlucht van mijn ouders in de gaten gehouden. Toen ik eenmaal zag dat ze vrij op tijd in Detroit waren geland (half uurtje vertraging, net als ik maar dan op Minneapolis) ben ik naar de shuttle gegaan die mij rechtstreeks naar het vliegveld van Phoenix zou brengen. Het was zo’n 2 uur rijden en toen moest ik nog 1,5 uur wachten tot mijn ouders zouden aankomen. Rustig even gelunched, gekeken of ik al een telefoon voor ze kon vinden en toen maar gaan zitten wachten bij gate 20.

Ik zat naast een echtpaar uit Florida, die op hun zoon en schoondochter aan het wachten waren. Zij hielden me gezelschap tot het vliegtuig van mijn ouders landde. Toen het vliegtuig eenmaal was geland duurde het even voordat mijn ouders de gate uit kwamen lopen. Ik was even bang dat ze misschien hun overstap in Detroit hadden gemist en omdat Nederlandse mobiele telefoons met een vodafone abonnement het niet doen in de VS konden ze mij dan ook niet bellen. Maar gelukkig, als één van de laatste liepen ze het vliegtuig uit. Ik was echt super zenuwachtig om ze te zien, je denkt toch dat het heel anders is dan voorheen, maar natuurlijk is dat niet zo. Ik moet wel zeggen dat er iets van me afviel waardoor ik bijna in tranen uitbarstte… MAAR, ik hield me in, maak je geen zorgen! ;) (Ben benieuwd hoe dat met Bram zal gaan, haha!)

Toen we eenmaal de koffers hadden opgehaald zijn we naar het autoverhuur bedrijf: Hertz gegaan. De auto was in Nederland al betaald en alles was geregeld, dachten we. Totdat de jongen achter de balie begon over: met hoeveel personen zijn jullie, gaan jullie door bergachtig gebied rijden? Nou dan hebben jullie wel een grotere auto nodig met meer horsepower! Voor maar $800 extra hebben jullie een grotere auto met meer horsepower. Ik keek hem aan alsof hij gek was en dacht: Ammehoela! Ik zei dat het niet nodig was. Toen vroeg hij met welke vliegmaatschappij m’n ouders waren gevlogen. ‘Oh KLM?’ Nou dan mogen jullie voor $400 extra een grotere auto. Je gaat toch twijfelen als hij zegt dat je meer horsepower nodig hebt omdat je in bergachtig gebied gaat rijden. Papa en mama hadden een lange reis achter de rug, en om van dat gezeur af te komen, zouden ze zo ‘ja’ kunnen zeggen. Maar ik hield stug vol en zei dat het reisbureau, waar we de hele reis al hadden geboekt inclusief de auto, heel veel ervaring heeft met Amerika reizen, dus het was niet nodig! Toen begon hij ook nog over een extra verzekering en toen werd ik echt pissig: ‘We will take the risk’.... PUNT! Toen ook nog gezeur met m’n vaders creditcard, je kunt wel begrijpen dat we zo snel mogelijk weg wilden toen we de sleutel in ons handen hadden. Anderhalf uur duurde de reis naar Tucson en toen we eenmaal bij het hotel aankwamen merkten we dat we ALLE reispapieren bij Hertz hadden laten liggen! Door de irritaties wilden we zo snel mogelijk weg en vergaten we de papieren. Gelukkig had m’n vader het eerste hotel niet via Jan Doets geboekt, dus die papieren had hij. Maar we moesten wel een keer terug naar Phoenix om de andere papieren op te halen. En gelukkig kwam het dan ook goed uit dat we op maandag de ‘Apache Trail’ zouden doen die ons naar Phoenix zou leiden.

Papa en mama’s kamer zag er mooi uit. Voordat ze gingen slapen, zijn we door de ‘Mc Donalds Drive Thru’ gereden en hebben we in mijn appartement alles opgegeten. Zo konden ze meteen mijn kamer zien en hebben ze Amber ontmoet. Maria was er niet (dachten we), maar achteraf bleek die in haar kamer met een koptelefoon op te zitten. Maar geen zorgen, Maria heeft het hele weekend met ons doorgebracht.

De volgende dag (vrijdag 26 april) wilden papa en mama eerst even uitslapen. Dus hadden we rond half 11 afgesproken bij de ingang van mijn appartementencomplex. Rond deze tijd zag ik dan ook een zilveren auto voorbij rijden, ik dacht: ohjeej, waren dat papa en mama? Even later kwam diezelfde zilveren auto het terrein oprijden. Ja, het waren papa en mama, hihi! Gelukkig konden ze het na een kleine omweg toch vinden en we zijn meteen boodschappen gaan doen bij Safeway en Walgreens. We kochten de nodige dingen: zonnebrand, eten, drinken etc, maar we waren vergeten een voorraad water te halen. Ach ja, voor vandaag hadden we genoeg. M’n moeder had nog goede wandelschoenen nodig dus zijn we naar de Tucson Mall geweest. Een gigantisch winkelcentrum waar ze alles hebben, en dus ook wandelschoenen. Wonder boven wonder was de eerste schoenenwinkel raak en hadden we binnen 15 minuten nieuwe schoenen. Toen zijn we nog even bij Forever 21 (mijn favoriete winkel) wezen kijken voor een vest voor mijn moeder, want het kan inderdaad aardig afkoelen ’s nachts (ik hoorde gisteren van mijn vader dat ze sneeuw hebben gehad in de buurt van Bryce). Maar een geschikt vest konden we niet vinden. Wel kreeg ik een leuk jurkje van m’n moeder cadeau. Ja, ze heeft meteen haar dochter weer verwend, en ik zeg natuurlijk geen ‘nee’, haha!
Na het shoppen zijn we rechtstreeks naar Mount Lemmon gereden. We wilden op tijd bij de ‘Ski Valley’ zijn zodat we nog met de lift omhoog konden. Onderweg zijn we op verschillende plekken gestopt om van het mooie uitzicht te genieten. En dezelfde plek als waar ik al mijn mooie foto’s van Mount Lemmon had genomen, daar hebben m’n ouders natuurlijk ook allemaal mooie plaatjes geschoten. Mijn vader wilde nog wel een beetje klimmen, maar m’n moeder houdt niet zo van hoogtes. MAAR, voor de foto’s kan ze soms ver gaan, haha!

We waren misschien iets te lang bij het mooie uitzichtpunt gebleven, dus tegen de tijd dat we bij de ‘Ski Valley’ aankwamen ging de lift alweer bijna sluiten. Nu vroegen we ons toch al af wat het uitzicht daarboven nog voor extra’s zou toevoegen aan wat we al hadden gezien. En aangezien m’n moeder niet van hoogtes houdt, m’n vader moest plassen en ik gigantische honger had, zijn we maar naar het restaurant gegaan die 10 stappen verderop was. Een chocolade melk en een vruchtentaartje was wel gepast zo op de top van de berg. M’n moeder had een sandwich en kwam er toen ook meteen achter wat de maten hier in Amerika zijn. Gelukkig geven ze het mee in een ‘doggy bag’ als je het niet op krijgt dus m’n moeder was weer blij verrast.
De weg terug naar m’n ouders' hotelkamer ging een stuk sneller en daar konden ze even opfrissen om klaar te maken voor het avondeten. Eigenlijk had ik ze gisteren naar het Vietnamese restaurant: ‘Miss Saigon’ willen brengen, maar dat was te laat, dus gingen we deze avond. De bedoeling was dat Maria ook zou komen, maar vanwege omstandigheden (lees: ze had al een paar biertjes op) kon ze niet meer rijden dus waren het mijn ouders en ik voor vanavond. Nadat we even op ons nummertje moesten wachten (het is namelijk een gewild restaurant), konden we aan tafel. We hebben heerlijk gegeten; eggrolls en een flink bord Vietnamese soep met verse groenten. Daarna was het voor mijn ouders alweer bedtijd. Ik ging echter nog even bij Silvina langs, want dit was haar laatste vrijdagavond voordat ze zou vertrekken en ze had een heel feest-weekend in gedachten, te beginnen met vanavond! M’n ouders hadden me afgezet en zijn toen zelf terug naar het hotel gereden. En ik kan je vertellen: dat klinkt makkelijker dan het is. Nu ik zelf moet opletten in het verkeer en mijn vader de weg moet wijzen merk ik pas hoe belachelijk alle regels zijn en dat het voor een buitenlander echt niet ontspannen rijden is in de stad. Dus Bram, maak je borst maar nat ;)

De volgende dag (zaterdag 27 april) wilde Maria het feit dat ze ons eigenlijk had laten zitten, goed maken en dus heeft ze het hele weekend met ons doorgebracht. Dit keer stonden we wat vroeger op en gingen we naar ‘The Sonoran Desert Museum’. Het was eigenlijk de bedoeling om naar het Pima Air and Space Museum te gaan, maar omdat ‘The Boneyard’ (de plek in de woestijn waar honderden vliegtuigen staan) in het weekend gesloten was, moesten we onze plannen veranderen. Geen probleem, de Sonoran Desert Museum was namelijk 15 minuten rijden bij mijn huis vandaan. Mijn vader en ik konden gewoon Nederlands met elkaar praten, want die twee Filippino’s achterin waren toch Tagalog met elkaar aan het spreken. Mijn vader en ik waren voor die dag ook meteen van het ‘foto foto foto’ probleem af, want Maria was nu de ‘persoonlijke fotograaf’ van mijn moeder… Oh gosh!
Het Sonoran Desert Museum is een erg leuk museum. Ik heb dan ook maar meteen een jaarpas gekocht (dat was 7 euro meer, en dan kunnen wij allebei gratis voor de volgende keer, Bram ;)…) en we hebben er zo’n 6 uur in de rondte gelopen. We waren precies optijd voor de tour. Er waren 2 verschillende tourleiders. We zijn van tourleider geruild, want het viel ons op dat we in de bejaardengroep stonden, dus toch maar even snel naar de andere gids gelopen. Hij vertelde een hoop boeiende dingen, zoals hoe de naalden van de cactussen voor genoeg schaduw zorgen zodat ze kunnen overleven en dat diezelfde naalden genoeg mist opvangen en schuin naar beneden gaan hangen zodat het water precies bij de wortels de grond in druipt.
Hij vertelde ons waar het drinkwater voor Tucson vandaan komt, welke dieren er hier in de woestijn leven (de meeste konden we ook meteen in het echt zien), hoe je tequila van de guave plant maakt (hihi) en nog veel meer. Het openluchtmuseum had hele mooie cactussen met erg veel bloemen, allemaal interessante dieren en ik vond één bepaald beestje toch zo schattig.. Ik ben de naam vergeten, maar ze lijken op stokstaartjes (zie foto’s). Ook hebben we een ‘Gila monster’ gezien. Die wil je niet in de natuur tegenkomen want het gif tast het zenuwstelsel aan en veroorzaakt verlammingsverschijnselen. Jikes!

Nadat we onze lunch hadden gegeten (voor het eerst dat ik toeristenprijzen tegen ben gekomen) zijn we nog een klein rondje gelopen en toen het ‘Humming Bird’-huis in. Dat was erg leuk met al die kleine vogeltjes die je om je oren vliegen. Het duurde even, maar uiteindelijk heb ik een paar mooie foto’s kunnen maken, want die vogeltjes zijn echt heel snel!
’s Avonds hebben we bij Maria’s en mijn favoriete ‘taco-truck’ gegeten waar ze de lekkerste taco’s van Tucson verkopen. Ik zei nog tegen mijn ouders dat ze er zeker 3 op krijgen, want zo ging dat bij mij ook. Ik zei eerst: doe maar één, toen nog één en uiteindelijk waren het er 3. Uiteraard; bij mijn ouders hetzelfde verhaal!
Het was erg vol in de taco-tent, dus we zaten bij een man aan tafel die eigenaar van een winkel was waar ze astronomie-apparatuur verkochten. Hij vroeg aan ons of we al in het Flandrau museum/observatorium waren geweest. Toen moest ik stiekem wel even lachen, want mijn ouders wisten niet dat we na het eten daar naartoe zouden gaan en ik nog een verrassing voor hun in petto had.

We konden niet naar het sterrenobservatorium: Kitt Peak, omdat het volle maan was en dat is de slechtste tijd om sterren te kijken, want dan is het veels te licht. Maar het Flandrau, waar je ook sterren kunt kijken was veel minder duur én had een Pink Floyd Laser Light Show! Dus dat leek mij een prima vervanging! Zonder iets te weten en natuurlijk 100 keer te vragen waar we naartoe liepen, liepen we over de campus van de University of Arizona. Ik liet de gebouwen zien waar ik weleens werk en uiteindelijk kwamen we aan bij het Flandrau. We mochten nog even door het museum lopen en om 20.00 begon de Laser Light Show op muziek van Pink Floyd en dat was geweldig! We hebben erg genoten en als afsluiter mochten we nog even door de telescoop kijken en heb ik voor het eerst een planeet in het echt kunnen zien, namelijk: Saturnus (die ene met die mooie ring eromheen ;)…)
Toen zat voor m’n ouders deze drukke dag, waarin we héél veel hadden gezien, er weer op. Maar Maria en ik gingen weer naar Silvina’s 2de afscheidsfeestje!

Blijkbaar vond Maria het wel gezellig met mijn ouders (en ik natuurlijk ook), dus de volgende dag (zondag 28 april) ging ze weer met ons mee. Voor vandaag stond gepland: ‘The Old Tucson Studios’. Voor iedere Western liefhebben was dit ‘the place to be’. We ging er vroeg op uit want ’s middags wilden we misschien nog naar de Kartchner grotten en op internet stond dat de Old Tucson Studios om 9.00 open zou gaan. Naja, internet had het bij het verkeerde eind want ze gingen pas om 10.00 open. HA! Had ik nog even tijd om in de auto te slapen. M’n vader zat met twee Amerikanen aan een picknick tafel te kletsen en Maria en m’n moeder liepen over het terrein voor de eerste fotoshoot van de dag. Om 10.00 gingen de deuren open en kregen we te zien wat het programma was voor die dag. Toevallig stonden er die dag allemaal verschillende ‘country-muzikanten’ op het programma die in verschillende oude filmgebouwen optraden. Naast dit aanvullende programma waren er natuurlijk ook de standaard shows: stuntmannen-show, komedie-show en een schietshow. Allemaal door dezelfde acteurs maar allemaal heel erg leuk! Het was bloedje heet die dag (100 graden Fahrenheit = 37.8 graden Celsius), het warmste wat ik tot nu toe heb ervaren. Door de hitte hebben we een paar gebouwen goed van binnen bekeken ;) maar we hebben bij aankomst ook meteen een tour gedaan met onze cowboy-gids. Die kon ons precies vertellen welke films er hier waren gedraaid en hoe ze verschillende gebouwen voor verschillende films net even ietsje anders hadden gemaakt. En nog steeds worden de gebouwen voor de moderne western films gebruikt.
Na de tour stopten we even en wilden we wat drinken en iets te snoepen halen bij ‘Phoebes’. Eenmaal binnen was het zo droog (airco denk ik) dat mijn lens uit mijn oog viel en helaas ook was gescheurd. Gelukkig is Old Tucson Studios maar 15 minuten bij mijn huis vandaan. Maria had me even gebracht en m’n ouders gingen buiten op een bankje naar een Country-zanger luisteren. Primaaaa!
Nadat Maria en ik terug waren, besloten we met het treintje het park te gaan bekijken. Dat was wel grappig en lekker ontspannend (in die hitte). Na de ‘treinreis’ zijn we wat gaan eten en toen naar de schietshow. Een korte film maar dan in het echt. Hier kwam ik overigens nog één van mijn Wageningse collega’s tegen (Pieter). Dat was al de tweede keer dat ik hem op een onverwachtse plek tegen was gekomen.
Mijn vader wilde uiteraard per se naar the set van High Chaparral! Dus dat was de volgende stop: een jongens droom die uitwam! M’n vader zei wel: jeetje, alles lijkt veel groter op de televisie… Grappig om te horen! :)

Zoals ik al zei waren er verschillende shows en allemaal erg leuk. Er is wel één show die ik even extra uit moet lichten. Dat was namelijk de komedie show. Voor die show hadden ze iemand uit het publiek nodig. Maria begon al keihard te wijzen en te roepen: Letty Letty Letty! Uiteraard kwam één van de acteurs onze kant op.. En ja hoor: haar verdiende loon, Maria werd op het podium gevraagd. Misschien wel één van de grootste fouten van de acteurs, want Maria stal de show. Met haar tamboerijn in haar hand, zorgde ze voor de meest lachwekkende situaties door (expres) op de verkeerde moment dat ding te gebruiken. Zelfs de acteurs schoten in de lach. Kleine comédienne is het ook!
Na de set van High Chaparel zijn we nog bij een joddelende country-zangeres wezen kijken/luisteren die we onderweg tegen waren gekomen. M’n moeder vond haar er zo mooi uit zien: daar moesten we mee op de foto. Ik geloof dat m’n moeder meteen ideeën kreeg voor haar eigen country-line-dance outfit!
De stuntmannen-show was ook echt heel erg leuk, en daarna was het wel weer genoeg geweest! Ook in dit park hebben we 6 uur in de rondte gelopen, dus de grotten konden we wel vergeten. Nu was dat toch niks geweest voor mijn ouders, want dan moet je wel een ervaren hiker zijn. En we wilden natuurlijk niet dat één van de twee hun rug zouden breken (o.i.d.).

’s Avonds heb ik mijn ‘beste’ vrienden hier in Tucson uitgenodigd om samen met mijn ouders een hapje te eten. We zijn naar een sushi restaurant gegaan, genaamd: RA sushi. Silvina, Taiwo, Juliana, Chris, Maria, ik en mijn ouders hebben daar heerlijk gegeten. Ik geloof dat mijn ouders ook wel goed in de smaak vielen en omgekeerd: mijn vrienden ook bij mijn ouders. We hebben lekker zitten kletsen en goed onze buikjes rond gegeten. Het duurde wel even voordat we aan de beurt waren omdat ook dit restaurant erg gewild is en je geen reserveringen kan maken. We hebben dus voor het eten even in het duurste winkelcentrum van Tucson rondgelopen, totdat onze pieper ging en we aan tafel konden. En sushi hier in Amerika is trouwens stukken goedkoper dan in Nederland ;)
Dit was wederom weer een geslaagde dag en ik ben erg blij dat mijn ouders mijn vrienden hebben ontmoet. Deze avond geen feestjes voor mij. Ik ben op tijd naar bed gegaan want de volgende dag stonden Biosphere, the Apache Trail en Paramore op het programma! :)

De volgende dag (maandag 29 april) werd ik om 8.00 ’s ochtends door paps en mams opgehaald (ja, het wordt steeds vroeger), want om 9.30 start de eerste tour in Biosphere 2. Die eerste tour wilden we halen omdat we nog een lange weg te gaan hadden richting Phoenix. Het Paramore concert startte om 20.00 dus dat was de deadline.
Na een uur rijden vanaf mijn huis kwamen we aan bij Biosphere 2. Dit keer via de bezoekersingang, wat voor mij ook wel leuk was aangezien ik die nog nooit had gezien. We liepen naar binnen om een kaartje te kopen, maar omdat ik er werk mochten m’n ouders gratis. En dat terwijl ze WILDEN betalen. Bij de ingang kwam ik er ook achter dat er een souvenirs winkeltje was! Dus hebben m’n ouders daar later maar een Biosphere T-shirt gekocht om zo toch onderzoek in Biosphere 2 een beetje te sponsoren! ;)
Vervolgens liepen we Biosphere binnen via de deur die ik normaalgesproken ook gebruik. Daar stond al een gids te wachten om mijn ouders te verwelkomen. Helaas herkende de gids mij niet, dus tegen mij begon hij ook: Welcome in Biosphere 2, blablabla! Yvonne: Uuuuh, don’t you recognize me? Hij keek me aan alsof ik een eng monster was. Yvonne: I work here. Nog een keer kijken: oh my god, I’m so sorry! I’m not good with faces, last time my neighbours came in and they said: “Hellooooo, it’s us!” Oops!

Ik moet zeggen dat ik de gids zelf ook niet zo goed kende, dus ik vond het eigenlijk jammer dat mijn ouders deze man als gids zouden hebben voor de rondleiding door Biosphere. MAAR, daar was CLAUDIO! Deze gids had ík bij mijn eerste rondleiding door Biosphere. Een geweldige gids, die alles heel leuk uitlegt. En gelukkig! Mijn ouders mochten met hem mee! Voordat de tour startte heb ik mijn ouders natuurlijk mijn deel van Biosphere 2 laten zien – Landscape Evolution Observatory! Dat vonden ze allebei wel interessant geloof ik, haha! Ze hebben ook mijn collega’s: Nate, Anouk en Evan ontmoet. En konden meteen zien hoe zij bodemvochtmonsters aan het verzamelen waren. Ik heb een beetje uitgelegd hoe we alles meten, maar ik had nog niet met behulp van de posters uitgelegd wat we hier deden, en dat zou alles wat duidelijker maken voor mijn ouders. Dus! Dat kwam ná de tour.
De tour begon met een filmpje over de geschiedenis van Biosphere en hoe het nu is. Daarna kregen ze een rondleiding door al de 5 biomen: de woestijn, de oceaan, het regenwoud, de mangrove en de savanne. En ik bleef ondertussen kletsen met de gids die mij niet herkende ;)
Toen het 10.00u was ben ik naar mijn wekelijkse vergadering in het planningscentrum gegaan, terwijl mijn ouders nog steeds in Biosphere 2 (B2) rondliepen. Mijn ouders hebben al meer gezien van B2 dan, zij zijn onder de oceaan geweest (zag ik later op de foto’s). Dat ga ik denk ik maar met Bram doen als hij hier is.

Na de tour en na mijn vergadering hadden we afgesproken in het B2 restaurant, daar hebben we geluncht (soep uit een broodje: niet echt Amerikaans, maar wel erg lekker). Ze zijn het B2 restaurant aan het verbeteren en ik als werknemer kan daar met mijn korting natuurlijk smakelijk misbruik van maken ;)
Na onze lunch zijn we nog één keer B2 ingegaan zodat ik aan de hand van 2 posters, die we ook hebben gebruikt voor de opendag, uit kon leggen hoe ons experiment in elkaar zat. Ook weer erg leuk om dit met mijn ouders te kunnen delen. Als ik straks terug in Nederland ben, wil ik er toch met mensen over kunnen praten die het met hun eigen ogen hebben gezien. Daarom ben ik ook zo blij dat Bram over (jawel) 6 WEKEN KOMT! :D

Op de weg naar buiten zijn we nog even gestopt bij het souvenirs winkeltje: waar papa en mama de T-shirts hadden gekocht, zoals ik al eerder vertelde. En voor mezelf heb ik een broche van B2 gekocht die ik op mijn backpack kan spelden. Silvina zou de volgende dag terug naar Argentinië vliegen en omdat zij broches spaart, heb ik er ook meteen één voor haar gekocht!
Toen was het tijd om te vertrekken en onze weg richting Phoenix te starten. Gelukkig hadden we van Maria een tomtom gekregen, die niet helemaal up-to-date was, maar genoeg informatie had om ons in ieder geval naar Globe te leiden. Globe ligt ten noorden van Biosphere en ten oosten van Phoenix. Vanaf Globe zouden we de Apache Trail pakken en met 25 miles per uur naar Phoenix rijden.
Toen we eenmaal in Globe waren, bleek de tomtom ons toch niet zo goed te kunnen helpen. Gelukkig zag mijn vader een toerist office langs de kant van de weg. Daar zijn we toen gestopt en hebben de weg gevraagd. Dat was een goed idee, want ik weet zeker dat we de Apache Trail niet hadden gevonden als we daar niet waren gestopt. Nu bleek ook nog dat op onze route richting de Apache Trail een Nationaal Park lag genaamd: Tonto National Park. Dat park heeft zogenaamde ‘Cliff Dwellings’: eeuwen oude huizen uitgehakt in de bergen. Naja, als dat toch op de route lag, dan stoppen we daar ook nog maar even.
Door een heel ander landschap van bergen en meren bereikten we de Cliff Dwellings. En omdat Tonto een National Park is konden we daar ook een jaarpas kopen voor ALLE Nationale Parken in Amerika. Het was een kleine gelukje dat ik mee was, want zo kon ik tekenen voor persoon nummer 2 op de jaarpas en aangezien de jaarpas geldt voor de personen die hun handtekeningen op de pas hebben gezet én voor de mensen die bij hun in de auto zitten, hebben Bram en ik nu een gratis jaarpas gekregen voor alle Nationale Parken in Amerika. Bedankt papa en mama!
Toen was het tijd om een klein stukje te hiken naar boven naar de Cliff Dwellings. Mijn ouders zijn dat natuurlijk niet echt gewend, maar m’n vader die wilde wel doorzetten. Dan hadden we nog onze kleine actrice, die halverwege last kreeg van ‘hoogtevrees’. Oh oh oh, hoe moet dan nou als ze straks de helikoptervlucht over de Grand Canyon moeten maken? Met m’n moeder aan de hand ben ik naar boven gelopen. Kom op mam, je kan het! Eenmaal boven kon m’n moeder voor de foto’s natuurlijk op het randje van de ‘Cliff Dwellings’ staan. Nouuuu, met die helikoptervlucht komt het vast goed. (En ik kan je vertellen dat kwam het ook zeker! Maar dat zijn de avonturen van mijn ouders).
Boven bij de Cliff Dwellings barstte het van de muggen. De gids die ons daar stond op te wachten om het één het ander te vertellen had dan ook een heel handig netje voor haar gezicht. Wij bleven daarentegen continu om ons heen slaan om van die muggen af te komen. Lang zijn we dan ook niet bij die Cliff Dwellings gebleven. En op de terugweg was mijn vader degene die mijn moeders handje vasthield.

Vanaf toen begon de ‘echte Apache Trail’ en wat was dat mooi. M’n vader mocht niet meer dan 25 miles per uur rijden omdat het geen verharde weg was, maar daardoor konden we wel extra lang van het uitzicht genieten. Mooie meren (wel kunstmatig door de dammen die er lagen), maar de rivieren waren natuurlijk niet kunstmatig. Het was de Grand Canyon in het klein! Erg mooi!
Eenmaal in Phoenix gingen we als een speer naar Hertz om de reispapieren op te halen. Gelukkig had ik al van te voren gemaild en gevraagd of ze onze documenten vast wilden houden tot de ‘echte’ Yvonne Smit het op zou komen halen. Ik wil natuurlijk niet dat er een ander met onze papieren vandoor gaat. Dus toen ik daar eenmaal was lag het al klaar. 'Maareeehhmmm, dat zijn ons papieren niet!' Nee he! Heb ik dat! Dus die man weer kijken of onze papieren er lagen: Sorry, I cannot find anything that looks like what you just described. Ja daaag, ik weet zeker dat we ze hier hebben laten liggen, want we waren nog nergens anders geweest. Toevallig liep hij naar een vrouw, die de vorige avond ook had gewerkt. En zij had wel iets gezien wat leek op wat ik zojuist had beschreven. Alle laadjes onder de kassa’s opengemaakt, maar niemand die ook maar de moeite nam om ook even ONDER de andere troep te kijken. Omdat de vrouw overtuigd was dat ze het ergens had zien liggen, besloot ze de tweede keer wel onder alle troep te kijken en ja hoor! Daar waren ze! Onze reispapieren waren terecht! Achteraf dacht ik wel: wat nou als zij niet had gewerkt en ik zo was weggelopen, dan hadden die papieren daar dus voor eeuwig blijven liggen??? Toch raar dat het niet bij de gevonden voorwerpen lag! Die vrouw zei ook nog: ja het zag eruit als iets belangrijks dus ik heb het maar in dit laadje gestopt!??!?? Ongelofelijk! Maargoed, m’n ouders konden weer ontspannen en ik ook. Al maakten we ons eigenlijk niet zo’n zorgen. En zij waren gewoon in de auto op mij aan het wachten, dus hadden niks meegekregen van het hele ‘gedoe’ daar bij Hertz.

Doordat het langer duurde dan verwacht, was het ondertussen al 19.30 en om 20.00 moest ik in het Comerica theater zijn. Gelukkig werkte de tomtom uitstekend in Phoenix en het theater was zo gevonden! Tijd voor mijn Paramore concert! Mijn eigen Koninginnennacht feestje!!!! WOEHOEEE!!! :D
Mijn ouders gingen ondertussen wat eten (iets waar ik geen tijd voor had) en ik heb genoten van het Paramore concert. Ik moet wel zeggen: Het Amerikaanse publiek is niet het meest enthousiaste publiek om een feestje mee te bouwen, sjonge jonge.. Het zijn ook allemaal van die types die zeggen: Ik ben hun grootste fan, en vervolgens geen één nummer mee kunnen zingen.
Na het concert haalden mijn ouders mij weer op, bij de plek waar ze mij ook hadden afgezet. Bleek dat ze daar gewoon een uur in de auto hebben gezeten. Mijn moeder was in slaapgevallen en mijn vader heeft de routekaarten en foto’s zitten bekijken. Na het diner hadden ze geen zin om de stad in te gaan en te verdwalen. Nu moet ik ook toegeven: Phoenix is echt geen leuke stad. Op de weg terug ben ik in slaapgevallen, ik was kapot!

De volgende dag (dinsdag 30 april/Koninginnedag) zijn wij op aanraden van mijn grote broer Erik, naar het Pima Air and Space Museum gegaan. Maar niet voordat we hadden ontbeten op de campus van de U of A (University of Arizona), daar had ik namelijk nog met wat mensen afgesproken om afscheid te nemen van Silvina. Tijden het ontbijt hadden we de cadeautjes uitgewisseld en daarna zijn we nog even over campus gewandeld. Silvina liet ons het memorial zien, voor de mensen die waren omgekomen tijdens Pearl Harbor op de USS Arizona. Daarna heb ik nog een echte U of A trui gekocht en toen was het tijd voor het afscheid. Silvina was zo'n beetje de hele ochtend al aan het huilen :( we gaan haar ook heel erg missen.
Na het afscheid zijn we naar het Pima Air and Space Museum gegaan. Uiteraard wilden we ook de Boneyard zien, want we hebben niet voor niks onze plannen verandert. En dus kochten we ook een extra kaartje voor de bustour door de Boneyard. Nou, mijn vader was in de zevende hemel, al die mooie vliegtuigen en er waren ook nog vriendelijke vrijwilligers die ons het één en ander wilden vertellen. Uiteraard was mijn vader langer aan het woord dan de vrijwilligers en wist hij volgens mij ook nog meer van de vliegtuigen uit de Tweede Wereld Oorlog. Ik krijg soms ook het idee dat die Amerikanen helemaal niet goed weten wat er in Europa aan de hand was tijdens de WOII. Hier was Pearl Harbor natuurlijk het grootste drama.
Ik vond de bommenwerper die de twee atoombommen op Hiroshima en Nagasaki heeft laten vallen toch wel het meest interessant. Ik bedoel daarmee te zeggen dat wat ze hebben gedaan natuurlijk verschrikkelijk is, maar als je dan ziet hoe gigantisch groot dat ding is en als de gids dan de omstandigheden van de soldaten vertelt in zo’n bommenwerper, nou dan verklaar ik die soldaten voor gek hoor! Het vliegen in een bommenwerper is indirect zelfmoord plegen!

De Boneyard was ook een indrukwekkende ervaring. Daar staan gigantisch veel vliegtuigen naast elkaar, midden in de woestijn. De reden dat ze hier staan is niet alleen vanwege de lage luchtvochtigheid maar ook omdat de ondergrond zo hard is. Dus hoefden ze helemaal geen beton te storten zodat die vliegtuigen niet op den duur de grond in zouden zakken. Ideale omstandigheden dus.
Van wat onze tourguide vertelde heb ik niet zoveel meegekregen. Al die nummertjes van de vliegtuigen zeggen me niks. Ik weet alleen dat de ‘A’ voor ‘Attack’ stond en daar blijft het bij. Maar ik vond het al voldoende om naar buiten te kijken en te zien hoeveel verschillende vliegtuigen er wel niet bestaan! Onze gids was trouwens een ‘zij’ en piloot in het leger! Dat maak je ook niet vaak mee, het was dus wel een ‘stoer wijf’, haha! Na de Boneyard zijn we nog een beetje door het museum gelopen en hebben we het vliegtuig uit Top Gun gezien, daar moest m’n vader natuurlijk mee op de foto!

Eenmaal terug van het museum hebben m’n ouders mij afgezet, maar niet voordat m’n moeder met oranje slingers op de foto wilde. Toch nog even aan onze nieuwe Koning en Koningin gedacht. Daarna heeft iedereen zich opgefrist en omgekleed en zijn we met Maria naar het restaurant ‘The Red Lobster’ gereden. Daar hebben we heerlijk gegeten! Hmmmmm!
Na het eten hebben we mij thuis op de computer de hoogtepunten van Koninginnedag bekeken. En dat was wat ons betreft wel een goede afsluiting van de week. Ondanks dat mijn ouders de volgende ochtend pas zouden vertrekken hebben we die avond al afscheid genomen, omdat ik erg moe was en m’n ouders heel vroeg richting Sedona zouden vertrekken.
Het afscheid nemen zelf ging prima, maar daarna heb ik wel een paar traantjes weggepinkt op mijn kamer. Dat zorgde voor het grootste heimwee moment ooit! Maar hey!: m’n ouders hebben nu echt een top tijd! En ik ben alweer aan het uitkijken naar het tweede bezoek! Nog 6 weken, ja ja! Het gaat echt heel snel nu!!!

Dit was mijn avontuur met mijn ouders. Met dit verhaal zijn jullie de komende weken wel even zoet, denk ik! Nu beleef ik ook niet zoveel want ik zit met enkel in het verband en een ‘air cast’ eromheen (dit is vorige week zondag – 5 mei gebeurd). Ik loop voorlopig met krukken, maar kan nu al langzaam op mijn voet staan en voorzichtig lopen. Voor mij voorlopig geen basketbal meer! Die krukken zorgen ook wel voor genoeg lichaamsbeweging.. Geen zorgen ik kom er wel weer bovenop hoor en ik doe nu lekker veel lab werk waarbij ik op m’n kont kan zitten (in Biosphere 2 is het toch veels te warm om te werken)!

Liefs,
Yvonne

P.S. Voor de Facebook-gebruikers en meer foto's:https://www.facebook.com/photo.php?fbid=513871125315970&set=a.513871101982639.1073741832.100000792603522&type=1