Hoppie, crutches, cripple, big foot, struggles

Even een update van hoe het met mij gaat hier in Amerika, dan hoef ik niet steeds hetzelfde verhaal te vertellen. Mijn ouders zijn alweer een week in Nederland na een geweldige vakantie van 3,5 week. De reis van hun leven! En na een Skype gesprek van zo’n 2 uur met alle verhalen, kan ik niet wachten om ook op pad te gaan samen met Bram.

Voordat dat eenmaal zover is heb ik nog een hoop te doen hier in Tucson. Dan bedoel ik niet dat ik voor mijn stage nog een hoop moet doen, want dat kan ik zo langzamerhand gaan afronden. Mijn experiment in het laboratorium waar ik begin maart mee ben begonnen heb ik vorige week vrijdag afgerond. De twee experimenten die ik in Biosphere 2 heb gedaan zijn ook helemaal klaar en de data analyse van het laatste experiment is ook bijna klaar. Daar ga ik de komende week nog aan werken en dan is het tijd om mijn stageverslag te gaan schrijven. Ik weet nog niet precies hoe ik dat ga aanpakken omdat ik zoveel verschillende dingen heb gedaan. Maar daar ga ik binnenkort met mijn professor hier in de VS (Peter) en mijn professor in NL (Remko) over Skypen. Ik ben zelf in ieder geval heel erg tevreden over hoe mijn stage is verlopen. Ik heb ontzettend veel geleerd. Laboratorium werk had ik niet zoveel gedaan (of het is al een tijd geleden), dus het was goed om meer ervaring op te doen in dit gebied van het vak. Biosphere 2 is natuurlijk een geweldige werkplek en een ontzettend groot experiment. Dus dat ik daar deel van mocht uitmaken zorgde ervoor dat mijn stage eigenlijk niet kon mislukken.

Waarom heb ik dan nog zo’n lange weg te gaan voordat Bram komt? De meesten weten het al, maar om het nog maar een keer te vertellen en ter herinnering voor als ik dit later teruglees (al weet ik niet of ik hier aan herinnert wil worden): 3 weken geleden heb ik mezelf behoorlijk geblesseerd aan mijn enkel tijdens een spelletje basketbal (niet mijn sport!). Dit gebeurde op 5 mei en 6 mei ben ik meteen naar het ziekenhuis gegaan omdat ik gilde van de pijn. In het ziekenhuis zeiden ze dat ik na 3 dagen wel weer kon lopen en aan de röntgenfoto’s te zien was er gelukkig niks gebroken. Ondanks dat ik opgelucht was, ging ik met een rottiger gevoel naar huis dan toen ik kwam, want het zorgsysteem hier in Amerika is echt VER-SCHRIK-KE-LIJK! Ongelofelijk hoe onbeschoft ze je hier behandelen. Ze willen ontzettend veel informatie van je hebben, en zodra je probeert uit te leggen hoe het allemaal in elkaar zit, zeggen ze dat ‘jij’ degene bent die het niet begrijpt. Na zo’n 4 keer met mijn zorgverzekeraar in Nederland te hebben gebeld, half in tranen omdat ze je hier als ‘shit’ behandelen, heeft mijn zorgverzekeraar een fax naar het ziekenhuis gestuurd om te laten weten hoe het allemaal in elkaar zit. Gelukkig kwam het allemaal goed en heb ik niks hoeven te betalen, maar het heeft me een paar jaar van m’n leven gekost. Lieve hemel!

Jason, een vriend van mij hier in Tucson, is de hele dag bij me gebleven. Hij studeert ‘geneeskunde’ en schrok heel erg van hoe het er in de ziekenhuizen aan toe gaat en hoe ze je behandelen. Pas toen ik in tranen uitbarstte, met m’n zere enkel, in een ROLSTOEL! begon de mevrouw achter haar bureau me pas daadwerkelijk aan te kijken (in plaats van continu naar haar computerscherm te staren… Facebook?) en kon ze ook beleefd tegen me praten. Denken ze nou echt dat iedere buitenlander begrijpt hoe het zorgsysteem van dit idiote land werkt?
Goed, ik was twee weken verder en ik kon nog steeds niet lopen. Dus vorige week dinsdag ben ik weer naar de dokter geweest voor een vervolg afspraak en geëist op een goede diagnose.

Deze dokter nam wat meer tijd voor me. Maar toen IK mijn vragen wilde stellen moest ze alweer heel snel naar een andere patiënt. De verpleegster zou al mijn vragen wel beantwoorden en mijn voet weer inwikkelen met drukverband. De verpleegster was heel vriendelijk, beantwoordde inderdaad mijn vragen en liet weten waar ik mijn röntgenfoto moest maken (want blijkbaar zijn kleine breuken pas na een paar dagen te zien en niet meteen de dag na het ongeval, dus moest ik nog een keer een röntgenfoto laten maken), maar zodra ze mijn voet ging inwikkelen werd ik weer een beetje verdrietig, want zo slecht heb ik het nog nooit gezien. Ten eerste moet je bij je voet beginnen en omhoog werken zodat de zwelling UIT je voet gaat en niet je voet IN! En ze wikkelde het ook nog circulair wat ook niet mag! Ik heb maar niks gezegd maar zodra ik het gebouw uit was, heb ik het verband er vanaf gerukt. De röntgenfoto’s moesten in een ander gebouw worden genomen en ze zouden me die middag bellen voor de uitslag. Niet dus!

Gelukkig hebben ze wel meteen een afspraak voor de volgende dag (woensdag) bij de fysiotherapeut kunnen maken. Wat was ik daar blij mee zeg, want die man is echt heel erg goed. Hij heet Dennis, net als mijn fysiotherapeut in NL, het had blijkbaar zo moeten zijn, haha! Ik heb oefeningen meegekregen die ik thuis kan doen (weet ik tenminste wat ik zelf ook kan doen om zo snel mogelijk weer te kunnen lopen). Die oefeningen heb ik ook al meteen met mijn fysiotherapeut kunnen doen, mijn krukken zijn bijgesteld en zitten nu veel beter en mijn fysiotherapeut heeft me ook laten zien hoe ik alvast voorzichtig kon beginnen met lopen (met krukken), zodat mijn voet alvast weer een beetje kan wennen aan de 'loop-beweging'. Verder zijn alle plekken die niet pijnlijk zijn los-gemasseerd want mijn hele voet zit onder de stress. En daarna is het gekoeld met een ‘ice-pack’ wat heel prettig was. De tweede afspraak was het weer hetzelfde verhaal en toen kreeg ik ook een 4 electrodes op m’n voet en die gaven lichte stroomschokjes. Heel apart. Ik weet niet of dit werkt, maar het gaat in ieder geval stukken beter met mijn enkel.

Mijn fysiotherapeut heeft natuurlijk heel nauwkeurig gecontroleerd waar het allemaal zeer deed. Dus met een hamertje op mijn spieren en pezen geslagen en kijken of ik moest gillen, haha. Nee hoor, hij deed heel voorzichtig. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik zo'n beetje al mijn pezen en spieren in mijn voet heb geblesseerd (verrekt, gescheurd), MAAR het doet niet meer zoveel pijn. Wel is er nog één plek die heel erg pijnlijk is zodra ik ga lopen en bij bepaalde bewegingen. Dat is een plek boven mijn enkel, wat hoger, aan de buitenkant van mijn been. De pijn is zo lokaal en straalt ook niet uit naar boven of beneden (wat meestal wel het geval is met spieren) waardoor mijn fysiotherapeut toch bang was dat daar misschien een kleine breuk zit. MAAR, ik had de uitslag van mij röntgenfoto's nog niet, dus dat kon hij nog niet weten. Echt belachelijk, dat vond mijn fysiotherapeut ook. Hij zei: oh, ze sturen je dus naar mij en weten nog geen eens of het gebroken is, als het gebroken is dan moet ik je hele andere oefeningen meegeven en ga je in het gips.. Naja, vandaag kreeg ik eindelijk de uitslag en gelukkig is het niet gebroken dus denkt mijn fysio dat ik een spier heel erg gescheurd heb (niet volledig afgescheurd want dan doet het geen pijn meer). Gelukkig genezen spieren vrij goed en snel. Dus hij zei: na 4 weken kan je zeker weer de normale dingen doen. Ik hoop het ook! Wel maakte hij zich een beetje zorgen om de zwelling, dat duurde wel erg lang. Maar de oefeningen die ik doe moeten de doorbloeding van mijn voet verbeteren en dus de zwelling doen verdwijnen. Hij is iedere afspraak zo’n 1,5 uur met me in de weer en daar ben ik heel erg blij mee! Het gaat met de dag beter en vandaag (de derde afspraak) toen ik bij de fysiotherpeut was kon ik écht lopen! Weliswaar met krukken voor mijn evenwicht, maar dat is voor de zekerheid (mocht ik onverhoopt vallen). Maar ik kan al met mijn volle gewicht op één voet staan en dus écht lopen. Ik ben heel erg blij en heb er nu alle vertrouwen in dat het goed gaat komen

Vandaag (dinsdag 28 mei) heb ik nog 3,5 week om te revalideren voordat Bram komt. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar gelukkig hoef ik niet meer op pad naar Biosphere of het laboratorium om experimenten te doen. In Biosphere zijn ze op dit moment alleen maar bezig met alles klaar te maken voor het derde experiment. En ik kan je vertellen het is bloedheet in het deel waar ik werk, want het is één grote broeikas, over de 40 graden, dus ergens ben ik wel blij dat ik er nu niet kan werken. Het derde experiment zal pas van start gaan als ik al in Nederland ben, dus gelukkig beïnvloed mijn geblesseerde enkel niet mijn onderzoek. Uiteraard hoop ik nog wel een paar dagen in Biosphere 2 te kunnen helpen, maar dat moet ik afwachten. Eerst maar eens gewoon lopen.

Verder doe ik ieder weekend nog steeds zoveel mogelijk leuke dingen: shoppen in een rolstoel, poolparties, kookfeestjes, filmavondjes, bioscoop en rockband spelen. Ik vermaak me wel! Afgelopen weekend ben ik naar San Diego geweest… Dat was weer GEWELDIG!!!! Maar dat horen jullie in mijn volgende verslag.

Veel liefs,
Yvonne

P.S. De titel bevat al mijn bijnamen die ik de afgelopen weken heb gehoord ;)