Eind goed, al goed

Mijn laatste week als student van de Wageningen Universiteit begon op Schiphol. Met een groep van 55 personen, waarvan 47 studenten en 8 begeleiders (waarvan ik één was) stapten we op zondag 17 augustus op het vliegtuig naar IJsland. De vlucht duurde 3 uur, maar die vlogen (letterlijk en figuurlijk) voorbij. Als ‘straf’ moest ik tussen twee van de leukste docenten zitten: Roel en Henny. Roel was mijn begeleider voor mijn Bachelor Thesis over Mangrovebossen en met Henny heb ik samen voor de excursie Hydrogeologie door de Ardennen rondgesjeest. Ze gaan nu aan artikel schrijven over de Mangrovebossen en daarbij hebben ze ook het kleine beetje data wat ik heb geanalyseerd nodig. Uiteraard was ik veel te druk met het afronden van mijn Master Thesis dus had ik de data nog niet op kunnen sturen. Vandaar mijn straf ;) De andere begeleiders waren: Lieke (een heel goede vriendin), Anne (docent), Stefan (student), Martine en Ryan. De laatste twee zijn weer de begeleiders van mijn Master Thesis. Een gezellig zooitje bij elkaar!

Eenmaal aangekomen op luchthaven Keflavik zijn de 8 begeleiders naar de autoverhuur gelopen. Daar moesten we 7 busjes/jeeps ophalen waar we de 47 studenten in zouden vervoeren. Het duurde ontzettend lang en ik kreeg ook nog eens niet de coole jeep die Roel mij 4 dagen eerder had laten zien. Ik was natuurlijk ontzettend teleurgesteld en zelfs het nieuws dat ik in een hummer mocht rijden kon mij niet opvrolijken, want wat was nou weer een hummer? Toen ik de heren met grote ogen hoorden zeggen: EEN HUMMER!?! Had ik pas door dat ik de juiste auto had gekregen. YEAH! Achter het stuur met m’n zonnebril op en Bruce Springsteen uit m’n speakers reed ik samen met mijn groepje über stoer de camping in Reykjavik op.

Het dagelijkse avondritueel ging van start. De tenten werden opgezet en het avondeten gekookt op een viertal gasbranders. Toen iedereen z’n slaapplaats had ingericht en verzadigd was begon de eerste ‘hike’ van de velen met als bestemming: het centrum van Reykjavik. De herinneringen van twee jaar terug kwamen weer naar boven. De kerk, waarvan het ontwerp gebaseerd is op basaltzuilen, stond er nog net zo bij als toen. Het enige verschil was, was dat het dit keer een stukje warmer was. Na een korte nacht werden we vredig wakker gemaakt door Henny, die je om stipt 06:30 persoonlijk wekte door even aan je tent te schudden en zijn zangerige: “Good Morning”. Het dagelijkse ochtendritueel bestond uit ontbijt eten, lunch smeren en tenten opruimen. Daarna was de hummer de ‘place to be’ voor de komende paar uren met als eindbestemming de zuidkant van de grootste gletsjer van IJsland: Vatnajökull.

Onderweg stopten we op verschillende plekken zoals de Fjorsa en Hvita rivier waar de studenten uitleg kregen over de verschillende soorten rivieren die je op IJsland kan vinden. Rivieren gevoed door grondwater of door gletsjers of neerslag etc. Ook kregen de studenten uitleg over hoe IJsland is ontstaan. IJsland ligt precies op de Mid-Atlantische Rug en op een hot spot waar lava het oppervlak van het water heeft bereikt. Hoe verder je van de Mid-Atlantische Rug afgaat, hoe ouder IJsland geologisch gezien wordt. Door de vele rivieren, gletsjers en vulkanen is IJsland één van de mooiste plekken ter wereld met veel watervallen. Iedere dag kregen we dan ook een mooie waterval te zien en op deze eerste dag was dat de Skógafoss. Eén van de plekken waar een ‘Wie is de Mol’-opdracht werd uitgevoerd. Weet je nog, die opdracht met die trappen? Naja, dat terzijde. Wij zagen een beeldschone Skógafoss met een zonnetje die straalde en een regenboog voor de waterval tevoorschijn toverde. Echt, een plaatje! Na een korte poging de trap te beklimmen besloten Lieke en ik toch maar van het zonnetje en de waterval te genieten op het grasveld in het gezelschap van Roel en Henny. Opnieuw kregen de studenten een college in de openlucht en kon ik weer eens alles vanaf een ander oogpunt ervaren. Niks geen aantekeningen, gewoon genieten van de waterval, het zonnetje en de verhalen van de docenten. Even helemaal ontspannen. Toen we ’s avonds de Vatnajökull gletsjer hadden bereikt en van dichtbij mochten bekijken kreeg ik niet veel later een smsje van Bram met de mededeling dat er code oranje voor IJsland was gegeven en dan met name voor het gebied waar wij waren, dichtbij de Bardarbunga vulkaan (onder de Vatnajökull dus!). Bram had een groep hydrogeologie-studenten op IJsland niet enthousiaster kunnen krijgen dan met dat bericht! Vanaf toen werd er een nieuw item aan de colleges toegevoegd: ‘De Bardarbunga update’ dagelijks gepresenteerd door Anne.

De volgende dag: dinsdag 19 augustus, begonnen we met een hike. Hier was ik erg blij mee, want mijn ‘oh zo zachte’ billen deden een beetje pijn van het zitten in de hummer. Vanaf de camping bij de Vatnajökull zijn we langzaam naar boven gehiked, waar we al weer de eerste mooie waterval van de dag mochten aanschouwen: De Svartifoss. Dit is een waterval omringt door zwarte basalt zuilen (waar het ontwerp van de kerk op is gebaseerd). Foss betekent waterval en Svarti betekent ‘zwart’. Dit is de meest romantische waterval van IJsland. Het zonnetje maakte wederom het plaatje af. Tijd voor een foto samen met twee van mijn beste vriendjes: Lieke en Tobias! Nooit gedacht dat wij nog met z’n drietjes op IJsland zouden zijn als docent (lieke), student-assistent (ik) en student (Tobias). Na weer een stuk te hebben gehiked mochten de studenten zelf wat vertellen over het gebied. Samen met Lieke lag ik op een hoopje mos met uitzicht op de gletsjer en het zonnetje in ons gezicht. Je zou niet zeggen dat we op IJsland zijn geweest. Ik ben bruiner teruggekomen dan dat ik uit Spanje kwam. De slaapfoto’s van mij en Lieke zijn overigens ook erg leuk. Rijden op de onverharde wegen is best zwaar en je moet je goed concentreren. Ik heb bijna 3000 km afgelegd, helemaal zelf gereden en ik ben er trots op!

Via de oostkust van IJsland zijn we omhoog gereden door het gebied met vele fjorden. Onderweg hebben we een stopgemaakt bij het gletsjermeer: Jökulsárlón. Jökul betekend overigens ‘gletsjer’ (zo leren jullie toch nog een beetje IJslands). Dit meer is ontstaan door smeltwater van de gletsjer. Stukken ijs die af zijn gebroken drijven in de rondte en wanneer het ijs genoeg is gesmolten waardoor het de bodem van het meer niet meer aanraakt is het vrij om naar zee te drijven. Bij dit gletsjermeer was het twee jaar terug ijskoud en stonden we gigantisch op de tocht. Dat was dit keer wel anders, waardoor we met de hele groep onze schoenen uittrokken en met blote voeten en een t-shirtje aan het ijskoude meer inliepen. Gillend overwonnen we de kou, maar daarna voelden we niets meer van onze voeten. Eén persoon voelde blijkbaar helemaal niks, want Bram (een andere Bram) ging helemaal koppie onder!!! De bikkel. In de avond overnachten we op een camping dichtbij Egilsstadir (het lijkt Lord of the Rings wel). Nadat we boodschappen hadden gedaan en te hebben getankt hebben we heerlijk gegeten. Deze groep had goede culinaire skills. Na het eten doken we meteen ons bedje in. De avondrust hadden we hard nodig en ondanks dat ik niet hoef op te letten in college, moest ik wel al m’n concentratie op de weg houden. De nachtrust verschilde gigantisch: dan was het koud, dan weer niet, dan lag je de eerste paar uur wakker, dan sliep je meteen, dan was het doodstil dan hartstikke luidruchtig en dan denk je soms ook nog (als het inmiddels code rood is geworden): “als er maar geen jökulhlaup (https://www.youtube.com/watch?v=fJII-u-41Lg) door de Bardarbunga ontstaat en mijn hele tentje inclusief ikzelf van de aardbodem wordt geveegd.

De volgende ochtend stond m’n tentje er gelukkig nog. En na een klein stukje rijden was het weer tijd om te wandelen naar de Hengifoss! De eerste mooie waterval van die dag was een feit. Dit was geen romantische waterval met zijn rode ‘bricklayers’ zag deze er veel stoerder uit. Bricklayers zijn een soort aanbrandlagen, rood van kleur, ontstaan door lavastromen die de bodem als het ware verbranden. De foto zegt genoeg. Een mooi verhaal van de docenten erbij en de studenten weten weer een stuk meer over dit vulkanische gebied. De volgende bestemming was een zeer grote stuwdam. Zo’n stuwdam heeft altijd effect op de ‘waterhuishouding’ in de omgeving, dus dat effect werd op deze locatie uitgelegd. Ondertussen begon het voor het eerste te regenen. Gelukkig was het alleen regen, want twee jaar terug was het sneeuw! De mooie vlaktes waar we later doorheen reden waren ondanks de druppels een stuk beter zichtbaar. Wij zagen twee jaar terug voornamelijk witte vlaktes, ook heel mooi trouwens! IJsland krijgt zo meerdere gezichten en ik ben blij dat ik er in ieder geval al twee heb mogen zien. Toen de regen opgehouden was kwam de volgende uitdaging: je ramen schoonhouden! Iedereen rijdt door plassen en zet z’n ruitenwisservloeistofspuit aan. Sja, als je dan als één na laatste rijdt krijg je nogal wat spetters op je raam. Dus ik bleef maar spuiten om m’n ramen schoon te krijgen. Maar het rijden door de plassen was toch best leuk! Ik voelde me net een klein kind. En toen we door een grotere rivier mochten rijden was ik helemaal blij! De kindjes in mijn auto ook. De een wilde uit het dakraam, de anderen uit de gewone ramen, dus dat werd een dolle boel door de rivier. Ondertussen moest ik er uiteraard wel voor zorgen dat we de overkant haalden. Kickuuuuh!

Na een plas-stop en een glas warme chocomelk plus een heerlijke wafel (ja dat voorrecht heb je dan als je als begeleiding mee bent, alles wordt betaald! Dat was wel even wennen), zijn we doorgereden naar één van de indrukwekkendste watervallen van IJsland. Door de studenten verkozen tot de nummer 1 waterval (maar niet mijn nummer 1): de Dettifoss! Jeumig wat een bak water, niet normaal! En geloof het of niet, maar na een paar druppels regen scheen ook toen weer het zonnetje! Het was Anne’s laatste excursie, want hierna zou ze stoppen bij de Wageningen Universiteit en verhuizen naar Engeland. In de 7 jaren dat ze in IJsland is geweest had ze op deze plek óf regen óf bewolking, maar nooit was het droog! Dit keer wel, speciaal voor haar natuurlijk! Na de dettifoss zijn we naar de camping gereden met de droogkasten. Twee jaar terug werd daar flink gebruik van gemaakt, maar nu dus niet. Na het eten onder het genot van 2% bier, wat ik zelfs te drinken vond, werd het een dolle avond. Zelfs zo dol dat de buurman de leiding kwam vertellen dat we iets stiller moesten zijn omdat hij de volgende dag vroeg moest hiken. Een omgekeerde wereld! De studenten gedroegen zich keurig maar de leiding moest om 10 uur ’s avonds toch echt even wat stiller zijn hoor. Hoe zei die man dat ook alweer? “Not to much HAHAHA”!

Op donderdag 21 augustus zijn we richting het meer ‘Myvatn’ gereden. Vatn betekent ‘water’. Voordat we daar aankwamen stonden er 4 stops op het programma. De eerste stop was een mooi gebied met dikes. Magmatische dikes zijn verticale intrusies van gang- of dieptegesteente (wikipedia). Erg indrukwekkend weer. De basalt zuilen die er te vinden waren in verschillende vormen (sommige lijken net een bloem, andere hebben een golvend patroon waardoor je eronder kan staan -zie foto-) maken dit gebied weer een genot voor het oog. Vervolgens reden we door naar de tweede stop, maar onderweg moesten we echter meerdere keren stoppen omdat er een gekantelde auto langs de weg stond met twee vrouwen er nog in. Die hebben we eruit gehaald, en met de hele groep hebben we de auto weer recht geprobeerd te duwen en van de kant afgehaald. Dat was nog een flinke onderneming. Het zag er allemaal best heftig uit. Toch wel erg gevaarlijk dus als je te hard over een onverharde weg wilt rijden. Dat werd maar weer eens bevestigd. Goed, we waren nog maar net vertrokken of ik moest me toch nodig plassen. Riempje eerst maar eens los maken, nou dan ook het knoopje maar, nee hoor, de plasdruk bleef aanhouden. De onverharde weg hielp ook niet mee. Ja, dan moet je toch echt een keer langs de weg stoppen. Maar waar doe je dat? Nergens bosjes, en je wilt ook niet een groep van 55 man op je laten wachten. Maar als je moet, dan moet je! Dus toch maar gestopt en achter de aanhanger van Henny de boodschap gedaan. Niet tegen de wind in plassen natuurlijk en ook niet als er net een tegenligger aankomt. Hoe charmant! “Hebben we toch nog gelachen vandaag!”

De tweede ‘echte’ stop was bij de fumerolen. Dit vind ik een van de mooiste gebieden van IJsland ondanks de stank, want het ruikt naar rotte eieren door het sulfaat. Maar de kleuren van de bodem, de rook en het borrelende water kunnen bijna de stinklucht maskeren. Toen Roel jaren terug nog jong en naïef was vond hij het leuk om een EC-meter in het water te hangen om te kijken hoe heet het water was. Toen hij de EC-meter eruit haalde leek het niet eens meer op een EC-meter, zo heet was het water! Na de fumerolen zijn we naar de mid-atlantische rug gegaan. Dit is de plek waar in de jaren 80 de platen zo snel uitelkaar bewogen dat er veel magma naar het oppervlak kwam. Op deze plek zie je dus nog de basaltstromen duidelijk liggen. De breuk is ook nog duidelijk zichtbaar. Twee jaar terug lag hier alleen maar sneeuw, dus hebben we er niks van kunnen zien, maar nu wel. Op deze plek kun je tegelijkertijd op de Amerikaanse plaat en de Europese plaat staan. Samen met een andere danseres (Femke) konden wij dat makkelijk, zo half in een split, haha! Op deze plek kwamen we overigens ook onze boze buurman tegen van de avond ervoor. Het was toen rond 16:00. Nou nou, vroege hike hoor!

We zijn doorgereden naar het meer ‘Myvatn’. Lieke en Stefan zaten al op ons te wachten omdat zij eerder boodschappen hadden gedaan. Van twee dozen had Stefan in de tussentijd twee stoeltjes gemaakt. Hij zat in de ene stoel, ik kon het niet laten in de andere te gaan zitten. Met wat TUC-jes en het IJslandse bier hadden we vanaf de camping prachtig uitzicht op het meer. Na een paar diepe zuchten was ik ontspannen, wat een heerlijke avond was het!

De volgende ochtend bleek dat er 3 studenten buiten hadden geslapen en het Noorderlicht hadden gezien. Ik baalde als een stekker, maar aan de andere kant had ik heerlijk geslapen! De douches op deze camping komen van een paar warmwaterbronnen, ondanks dat het een beetje naar zwavel ruikt waren dit de beste douches tot dusver. Door het nagloeien in mijn slaapzak heb ik als een roosje geslapen. Dat kwam ook wel goed uit want dit was de dag dat we zo’n 7 uur moesten rijden. Na de eerste presentatie bij het Myvatn meer waar we allemaal met muggennetjes over ons hoofd stonden te luisteren naar een paar presentaties, zijn we richting de Godafoss gereden. Mijn nummer 1 waterval!!! Zo ontzettend mooi vind ik deze waterval. Het water is beeldschoon blauw en op de achtergrond zie je prachtige bergen met groene kleuren van het mos en zwarte kleuren van het basalt. Godafoss betekent waterval van de goden, dat zegt naar mijn mening genoeg. Ik kon wel uren bij deze waterval rondhangen. Maar helaas, dit was ook meteen een tankstop en na het college moesten we dan toch echt weer uren in de hummer doorbrengen om de sprengisandur over te steken.

Sprengisandur (letterlijk: explosie zandvlakte) is een deel van het desolate IJslandse hoogland dat gelegen is tussen de gletsjers Hofsjökull en Vatnajökull. Het weer is er heel wisselvallig en zelfs in de zomer kan het op de hoogvlakte stormen en sneeuwen. De naam Sprengisandur is afgeleid van het feit dat mensen in vroegere tijden zo snel mogelijk over deze dorre, onherbergzame vlakte moesten reizen en er als het ware moesten over springen. Er bestaat ook een IJslands volksliedje dat over dit hoogland gaat met als titel: Á Sprengisandi (wikipedia). Wij hadden er echter weer mooi weer en prachtig uitzicht op de twee gletsjers. Omdat het ook wat hoger gelegen gebied is en we dichtbij de Bardarbunga waren was dit het meest geschikte moment voor ons om de vulkaan te zien uitbarsten. Het vele duimdraaien heeft helaas niet mogen baten. Tijdens de oversteek kwamen we nog twee Nederlandse hikers tegen die Roel een stuk mee heeft genomen in zijn busje. Deze twee hikers waren eerst met de auto naar het Noorden gereden en hadden op verschillende plekken eten begraven. Vervolgens was het doel om in 24 dagen de Sprengisandur over te steken (dat doe je toch ook niet voor je lol). Onderweg zouden ze dan het eten op kunnen graven. Maar omdat door de activiteit van de Bardarbunga ondertussen het gebied was afgesloten, konden ze niet meer bij hun eten komen. Wij hebben ze dus om het afgesloten gebied heen gereden zodat ze weer op het goede pad terecht kwamen. Hadden zij even geluk! Onderweg hadden we nog één stop op de Sprengisandur waar een verlaten W.C. stond en ook nog college zou worden gegeven. Lieke, Stefan en ik hebben het er maar van genomen. Heerlijk op het gras gelegen om in het zonnetje even opladen! Ohneej, we moesten als seismografen functioneren. Eens kijken of we die aardbevingen van 5+ op de Schaal van Richter konden voelen. Mwah, niet echt! Na deze lange dag te hebben afgesloten met een heerlijk warm kampvuurtje was het bedtijd. Helaas, ik heb geen oog dichtgedaan. Veels te koud! Brrrrrr.

Het was natuurlijk zo koud omdat het helder was en dan is het overdag meestal mooi weer. Dus dat was het de volgende dag ook. We zijn richting Landmannalaugar gereden. Een gebied dat vaak wordt overgeslagen omdat het meestal zulk beroerd weer is. Maar bij ons niet hoor! Mooi weer en een prachtig uitzicht. Het leek Death Valley wel, maar eigenlijk is Death Valley stiekem nog wat mooier. Neemt niet weg dat dit ook adembenemend was. En de stevige hike die we moesten doen om het uitkijkpunt te bereiken maakten het uitzicht uiteraard nog mooier. Zit je dan in je t-shirt te genieten van de gletsjers en lavastromen om je heen. Hier is ryoliet te vinden oftewel vulkanisch glas. Door de minerale samenstelling is ryoliet vaak licht van kleur. Ook kan deze kleur variëren, van wit via roze tot lichtgroen aan toe. Ryoliet heeft als het maar een sprankje licht ontvangt een zeer heldere kleur in het landschap, soms zelfs zo helder dat het lijkt alsof het licht uitzendt. Mooie voorbeelden hiervan zijn onder meer te vinden op Landmannalaugar, een gebied op IJsland. (Wikipedia)

Na landmannalaugar en vele rivieren te hebben doorkruist zijn we in Geysir terecht gekomen. Daar hebben Lieke en ik de boodschappen voor die avond gehaald. Geysir is bekend van de Geisers natuurlijk. Daar komt tenslotte de naam vandaan. En terwijl de studenten bezig waren met een groepsopdracht en de geisers bekeken heeft de leiding (Henny, Martine, Ryan, Lieke, Stefan en ik) gekookt! Dat was weer een hilarische bedoening, echt het was zo gezellig met deze mensen. Ik ga het missen! Maargoed, de volgende dag mocht de leiding nog even naar de geisers terwijl de studenten hun groepsopdracht afmaakten. Daarna zijn we naar de laatste waterval gereden. Dit is de waterval die op onze opleidingsposter staat. De BWA-poster, die voor een aantal studenten misschien wel de doorslaggevende factor heeft gegeven om deze opleiding te gaan doen. Die waterval mochten we dus niet missen: de Gulfoss!

De laatste dag en langzaam begon het toch te regenen. Gelukkig mochten we, nadat we de waterval hadden bekeken, binnen het afsluitende praatje doen. Dat was voor Anne wel een emotionele bedoening omdat het haar laatste excursie was voordat ze naar Engeland vertrekt. We hadden voor haar dan ook een cadeautje en taart gekocht. Met een lief praatje van Henny was dat toch wel een mooie afsluiter. Zelf werd ik ook nog eventjes genoemd omdat het voor mij ook de laatste excursie was. Henny vertelde: Yvonne gaat ons ook verlaten, we konden haar niet overhalen om te blijven! Haha sja, de Universiteit van Utrecht had al eerder een bod uitgebracht laten we maar zeggen ;) Ondanks dat ik me toen groot kon houden, kwamen op Schiphol toch nog de tranen. Uitgeput van een prachtige week IJsland, de studenten veilig door IJsland vervoerd in m’n hummer, super veel gelachen (tot in het vliegtuig aan toe toen Stefan en ik onze vieze stink bergschoenen uit hadden getrokken en je mensen om zich heen zag kijken: “waar komt die lucht vandaan”), kon ik me niet meer inhouden. De knuffels met Henny en Roel werden me toch iets te veel. Sentimenteel-typje ben ik ook. En dat terwijl ik nog niet in mocht storten want ik moest mijn afstudeer colloquium nog oefenen. Tot half 2 ’s nachts ben ik nog even doorgegaan en gelukkig heeft het zijn vruchten afgeworpen want de volgende dag ben ik afgestudeerd met een 8,52!

De mooiste woorden van mijn begeleiders en professor: “Je bent ontzettend gegroeid. Ik weet nog dat je bij mij kwam voor je stage en je naar Amerika wilde maar het allemaal wel eng vond en moet je nu zien. Een eigen experiment opgezet, je bent als een echte manager te werk gegaan om het op tijd af te krijgen, een presentatie waarmee je zo naar een conferentie toe kan en ondanks dat de resultaten niet hetgeen werd waar je hoopte heb je er het maximale uitgehaald. Je was een heel fijne student om mee samen te werken. Als je ook zo te werk gaat tijdens je promoveren in Utrecht komt het helemaal goed”.

Zo, die kan ik in mijn zak steken. Tijd voor een nieuw avontuur. Ik ga iedereen wel enorm missen!!! Het waren een paar mooie jaren bij de Wageningen Universiteit en ondanks dat ik naar Utrecht ga: eens een Wageninger, altijd een Wageninger ;)

Veel liefs,
Yvonne