Duim Slang 8jaar Paramore Earth Month & Rock Band

Nog één week en dan komen mijn ouders bij mij op visite en vandaag is ook de dag dat ik precies twee maanden in de VS zit. Na het schrijven van deze eerste zin duurde het even voordat ik wist wat ik verder wilde vertellen. Want waarom zou ik nu nog wat op mijn site schrijven? Als ik in Nederland ben schrijf ik ook niks over mijn dagelijkse gebeurtenissen en omdat dit voor mij nu als ’normaal’ voelt, is het een beetje gek om mijn belevenissen te vertellen.

Aan de andere kant ben ik op dit moment toch een beetje een ander mens: ik kan vroeg opstaan en ik vind het niet erg (It’s a MIRACLE), ik ga iedere avond op stap (dat wil zeggen: in het weekend lekker dansen en doordeweeks gezellig wat drinken, eten of een andere activiteit: volleyballen, basketballen, yoga), ik heb de afgelopen twee weken bijna iedere dag tot 18.30u doorgewerkt en dat terwijl de werkdag er om 17.00u eigenlijk al op zit (normaal moet ik veel meer moeite doen om geconcentreerd te blijven)… Er is dus een hele hoop wat ‘niet normaal’ is en ik beleef genoeg om een leuk verhaal te schrijven voor mijn blog.

Laat ik beginnen met hetgeen wat niet zo leuk was… Op donderdag 4 april, ik weet het nog goed (lekker dramatisch), besloten Maria, Silvina, Cristina, Tijmen en twee nieuwe Duitsers; Duncan en Jonas om te gaan basketballen: onze wekelijkse sportactiviteit. Ondanks dat ik de vorige week 2 gigantische blaren aan de onderkant van mijn voet had gekregen door het basketballen, besloot ik het toch weer te proberen. Wat kon er tenslotte misgaan met de goeie sportschoenen die ik droeg (geleend van Maria)? Nou er kon wel degelijk wat misgaan, weliswaar niet met mijn voeten maar met mijn linkerhand. Op een gekke manier landde de basketbal precies op het gewricht van mijn duim, waardoor mijn duim naar binnen klapte, wat eigenlijk de goede kant op is maar het ging net even wat verder dan normaal. Meteen door mijn knieën van de pijn (niet huilen Yvonne, niet huilen) en ik durfde niet te kijken of hij uit de kom was geschoten. Gelukkig was dat niet het geval en hoogstwaarschijnlijk ook geen pezen afgescheurd, maar wel einde basketbalwedstrijd voor mij. Waarschijnlijk heb ik hem zwaar gekneusd. Twee uur heb ik mijn hand met ijs gekoeld en de volgende 2 dagen kon ik mijn duim niet bewegen. Niet echt handig als je achter de computer moet werken. Ik heb de eerste dag niet goed geslapen maar dat kwam vooral omdat mijn huisgenootje het drukverband iets te strak had aangelegd (en dat studeert geneeskunde, aaaaah GEINTJE!). Af en toe als ik even niet oplette wat mijn linker duim deed en ik een onverwachtse beweging maakte dan schoot de pijn er weer doorheen. We zijn nu twee weken verder en ik kan nog steeds geen glas optillen, m’n deur open draaien en m’n kont afvegen :p Geen basketbal meer voor mij! Maar yoga kan ik nog wel, al zien mijn houdingen er soms wel een beetje apart uit omdat ik niet volledig op mijn linkerhand kan steunen, hihi! Ik zeg natuurlijk tegen de mensen, die ernaar vragen, dat ik mijn hand heb geblesseerd omdat ik een basketbal wilde dunken maar ik tegen de ring aan knalde, dat klinkt wat spectaculairder ;)

De naam Jonas en Duncan hebben jullie inmiddels ook gelezen als je hebt opgelet. Dit zijn ook twee internationale studenten die mijn internationale vriendengroep hebben geïntroduceerd aan hun internationale vriendengroep en de groep telt zo ondertussen over de 30 personen. Met een groot deel van deze groep ben ik op zondag 7 april wezen hiken op Mount Lemmon. We zouden naar één of andere waterbron gaan hiken, maar toen we er eenmaal waren bleek dat deze bron gewoon een vieze bak (grond)water was (zie foto). Helaas, weer terug gehiked en op het hoogste punt heerlijk in het zonnetje geluncht. Zo wat hoger in de bergen hoefde ik niet bang te zijn dat het te warm zou worden, eigenlijk was het precies de goede temperatuur om te hiken.

Als je met zo’n grote groep in een rijtje loopt krijg je van die vragen als: wie zou er het eerste gebeten worden door een ratelslang? Ze zeggen dat het de tweede of derde persoon in de rij is, aangezien de slang van de eerste schrikt en even de tijd nodig heeft om ‘aan te vallen’. Goed om te weten! Wat ik ook heb geleerd is dat als je gebeten wordt door een ratelslang, je altijd een foto moet maken (alsof je daar aan denkt als je wordt gebeten, maar goed: je moet het wel doen!). Er zijn namelijk verschillende soorten ratelslangen en als het ziekenhuis niet weet door welke je bent gebeten, dan zijn ze genoodzaakt om je alle verschillende soorten tegengif toe te dienen. Nu is dat in principe niet zo erg voor je lichaam, maar wel voor je portemonnee! Toen we weer terug bij de auto waren (en mijn groepje van 4 personen presteerde het natuurlijk weer om de ‘trail’ te verliezen en via een volledig andere weg terug te lopen), besloten we om te gaan barbecueën. Iedereen nam wat lekkers mee: vlees, salades, stokbrood, noem maar op, maar niemand had er aan gedacht om kolen mee te nemen. HANDIG! Dat was dus een vleesloze barbecue, waren de vegetariërs ook weer blij! De volgende dag heb ik dan maar de spareribs gegrilld met asperges + Parmezaanse kaas uit de oven… nog nooit eerder gedaan en het lukte ook nog! Dit recept moet ik zeker onthouden als ik straks weer in NL ben (vandaar dat ik het even hier op schrijf, dit is tenslotte toch mijn dagboek :p…)

9 April was de dag dat Bram en ik alweer 8 jaar samen waren! Laaaaannnnggg! :D We hebben natuurlijk wel even geskyped die dag, althans toen het in NL 9 april was, want bij mij was het nog 8 april ;) Altijd als Bram en ik wat gaan doen op onze jubileum-dag begint het te regenen, maar je zou denken dat als je in de woestijn zit die kans toch aanzienlijk kleiner is. Geloof het of niet, om 00.00 op 9 april in de VS was het aan het regenen in Tucson. Bram zei via skype: hier lekker niet! De volgende dag (9 april in de ochtend voor mij en 9 april in de avond voor Bram) zag ik een foto op mijn Facebook van Bram aan mij, met de titel: Guess what... It's raining! Ach ja, bij mij was het overdag lekker droog! Op 9 april kwam ook het nieuwe album van Paramore uit met een nieuwe videoclip van een super vrolijk nummer dat ik de hele dag op repeat heb gezet, haha! Ook meteen maar even gekeken wanneer deze band naar Tucson of Phoenix zou komen. 29 april dus! WOEHOE! Dus ik ga naar Paramore in Phoenix. Die dag zijn mijn ouders ook nog bij mij, maar omdat we toch de Apache Trail gaan berijden, die richting Phoenix gaat, komt het allemaal precies uit! En ik heb het niet eens zo gepland!

Afgelopen weekend (13 en 14 april) moest ik werken in Biosphere, ter gelegenheid van Earth Month. Hiervoor was deel van Biosphere waar ik werk voor het eerst open voor publiek. We zijn op zaterdag ook gestart met het tweede experiment. 6 uur hebben we de helling beregend en op zondag nog een keer 6 uur. Aan de tweede regenval hebben we isotopen toegevoegd, deze isotopen zijn tracers waarmee we kunnen bepalen hoelang het duurt voordat een waterdeeltje, vanaf het moment dat het de helling ingaat, de helling weer uitkomt. Als we hier dan uiteindelijk een goed model van weten te maken, kunnen we bijvoorbeeld voorspellen hoe lang het duurt voordat giftige stoffen/vervuiling een rivier of drinkwaterbron bereiken, of hoe lang het duurt voordat een intensieve regenbui uiteindelijk een overstroming zal veroorzaken. Gelukkig verliep het experiment goed. Terwijl het regende heb ik een aantal presentaties gegeven aan de bezoekers en op zo’n moment ben ik dan helemaal in mijn element. Mijn andere collega’s waren voornamelijk bezig met het verzamelen van grondwater monsters, maar omdat mijn duim het nog steeds niet goed doet, hoefde ik dat niet en heb ik de hele dag het ‘leukste’ werk gedaan (al zeg ik het zelf, haha). Mijn professor was er ook en die heeft ons voor het eerst met eigen ogen aan het werk gezien en aan het eind van het weekend kregen we een mail met mooie complimenten van onze professor en andere leden van het Biosphere team! Een deel van de Internationals waren ook nog langsgekomen in Biosphere. Uiteraard heb ik voor hun ook nog eens mijn hele presentatie gehouden en ik vond het leuk om ook aan hun te kunnen vertellen wat ik nou eigenlijk doe. Ik heb dus een top weekend gehad, kan ik wel zeggen!

Voordat mijn werkweekend startte heb ik wel nog even ontspanning gezocht. We zijn met de hele groep naar het Arizona film festival gegaan. Ik had vrij kaartjes gekregen voor 26 personen, dus dat kwam goed uit! Hoe kwam ik hier nou weer aan, vraag je je misschien af? Nou dat is een grappig verhaal. Zo’n 6 weken geleden liep ik met Maria door de supermarkt en waren we bij de broodafdeling. Ik natuurlijk klagen over het zoete brood hier in Amerika en dat ik het vies vind. Ik zag een meisje naar me kijken met een blik die zei: dat vind ik ook! Toch maar even gevraagd of ze uit Nederland kwam, en ja hoor, dat kwam ze… Even later kwam haar man aanlopen (zo’n jong meisje was het dus helemaal niet) en die vertelde dat hij journalistiek had gestudeerd en hij wel een stukje over de Biosphere wilde schrijven, zolang hij nog geen werkvisum had om officieel aan de slag te gaan. Dus hadden we onze contactgegevens uitgewisseld en een paar weken later kreeg ik een mail met de vraag of ik het Arizona Filmfestival onder mijn Internationale vrienden wilde promoten, want hij had wat vrijkaarten om weg te geven omdat hij op dit festival zou gaan werken. Naja, PRIMA! Dus zodoende zijn we naar de film ‘Story of Luke’ geweest. Een komedie over een jongen met autisme! Die viel goed in de smaak en na de film hebben we gebarbecued en dit keer wel met kolen!

Aan het eind van mijn weekend ben ik met de mensen die mij in Biosphere hadden bezocht naar Juliana en Memmo’s huis gegaan en beleefden we een avond van ‘Rock Band’.. Dat was hilarisch! Vooral Maria d’r zangkunsten zorgden ervoor dat de tranen over m’n wangen stroomden van het lachen! We sloten de avond af met het lekkerste onbekende drankje wat ik tot nu toe heb gedronken, gemaakt door Juliana en Memmo, uit Azië, genaamd: Boba (in het Taiwanees) of Bubble Tea (in het Engels), hmmmmmm! http://en.wikipedia.org/wiki/Bubble_tea

Zo, dat was hem wel weer voor deze keer! Aanstaande weekend ga ik een roadtrip naar de White Sands in New Mexico maken en moet je eens zien hoe dat er uit ziet: http://www.newmexicogolfdestinations.com/discover-nm/attachment/white-sands-new-mexico/ SUPER COOL TOCH?

En die week daarna ga ik een hele hoop toeristische attracties bezoeken, want vanaf 25 april zijn paps en mams hier voor een week!!!

Nou daaaaag!
Veel liefs,
Yvonne

P.S. Gisteren (woensdag 17 april) heb ik voor het eerst van mijn leven een evaluatiegesprek gehad… Het voelt al echt als een baan deze stage. Ik had dit evaluatiegesprek zelf aangevraagd omdat ik benieuwd was naar wat mijn professor van mijn werkprestaties vond. Ondanks dat ik het zelf had gevraagd vond ik het toch doodeng! Maar één zin van mijn professor vat alles samen: werkprestaties, enthousiasme, inzet en eindresultaat een 10!!! Kom maar op met die tweede helft van mijn stage, ik ga d’r weer tegenaan!