Er is een tijd van komen en een tijd van gaan

Het heeft 4 maanden geduurd of eigenlijk 18 weken, maar we zijn weer saampjes hoor! En er is ook echt helemaal niks veranderd. Eigenlijk een heel gek gevoel, want je denkt toch na 4 maanden dat je wel een beetje bent verandert maar het lijkt ook helemaal niet alsof ik 4 maanden ben weggeweest, heel apart! Maar ik ben natuurlijk reuze blij!

Afgelopen vrijdag kwam Bram aan op Phoenix en natuurlijk heb ik hem van het vliegveld gehaald. Geen drama taferelen, nee.. gewoon heel blij en we hebben elkaar een stevige laaaange dikke knuffel gegeven (is ie het echt? Haha!). Naja, hoe het op zo’n vliegveld gaat dat weten jullie wel: koffers pakken en wegwezen. We hebben de huurauto bij Hertz opgehaald (en uiteraard extra gecheckt of we de reispapieren daar niet hadden laten liggen, zoals dat bij mijn ouders ging). Onderweg naar Tucson hebben we even wat naar binnen gewerkt. Bram had natuurlijk wat energie nodig na zo’n lange vlucht, maar afgezien van de honger ging het eigenlijk prima met hem. Bij de Burger King hebben we de honger gestild en net als dat mijn ouders dat bij de Mac Donalds hadden, kwam ook Bram meteen in aanraking met de Amerikaanse cultuur: gratis re-fills en onbeperkt saus!

Na 2 uur rijden waren we op 2550 Ironwood Hill Drive #933, waar Bram meteen al één van mijn huisgenoten mocht leren kennen, namelijk Gilda! Gilda vroeg wat Bram van Tucson vond, maarja het was nacht dus hij had nog niks gezien. Gilda vertelde dan maar even wat ZIJ van Tucson vond (ze komt oorspronkelijk uit Houston, Texas). Tucson in het kort volgens Gilda: de mensen zijn onvriendelijk, de straten zijn lelijk, geen goede clubs, alles is droog, niks is groen, het is bloedheet, ’s nachts hoor je de coyotes krijsen en dan heb je ook nog Havalinas oftewel, stinkende varkens die gevaarlijk kunnen zijn en gewoon voor je rijdende auto langslopen…. Ennnn bedankt! Ik wilde Bram natuurlijk de andere kant van Tucson laten zien. Dus zijn we de volgende dag nadat we eerst bij de IHOP (International House of Pancakes) zijn wezen ontbijten, naar Mount Lemmon gegaan! De #1 attractie van Tucson, waar ik mijn ouders ook meteen de eerste dag naar toe heb gebracht.

Op Mount Lemmon zijn de temperaturen heerlijk (niet boven de 40 graden). Onderweg naar boven mocht Bram ook zijn eerste cactussen aanschouwen, en ja, ze zijn niet heel groen maar anders overleven ze het ook niet in de woestijn. Op Mount Lemmon was een muziekfestival aan de gang (Music on the Mountain) en wij mochten nog net genieten van de laatste 4 nummers van een goede funk-band die stond te spelen. Ik had nog niet eerder zulke goede live muziek in Tucson gehoord. Vervolgens zijn we naar de top van Mount Lemmon gereden en hebben we genoten van het uitzicht. ’s Avonds hebben we bij La Cocina gegeten, waar wederom weer een goede (jazz) band stond te spelen. Noujaaaa, ik heb geen één keer een goede band gezien, Bram komt, en daar zijn ze. Hopelijk gaat dan ook het zonnetje schijnen als ik straks naar Nederland kom ;) Na La Cocina zijn we naar Sir Vezas gereden (oh wat een originele naam :p..). Daar heeft Bram meteen een groot deel van mijn vriendengroep leren kennen. Het was erg gezellig en wonder boven wonder had Bram geen last van een jet lag (alhoewel, we zitten nu in een hotel bij de Grand Canyon en meneer ligt knock-out op bed.. heb ik even de tijd om mijn dagboek bij te werken, haha!).

Verder heb ik Bram uiteraard de campus laten zien waar we allebei een University of Arizona t-shirt hebben gekocht (met de kreet: Bear Down). Elise vond het geloof ik wel gezellig met ons dus hebben we samen met haar University Boulevard bewandeld en zijn we gestopt bij een ‘Frozen-Yoghurt’ winkel.. zooooo lekker met dat warme weer en vervolgens bij een ‘Waterpijp-bar’ waar ze heerlijke ijsthee hadden! (Ijsthee in Amerika is overigens echte Ijsthee, dus thee met heel veel ijs, haha) ’s Avonds zijn we weer met de hele groep op pad gegaan, dit keer hebben we samen gedineerd en achteraf weer geborreld. Maria was die avond teruggekomen van Mexico, dus nu weet Bram ook wie Maria is! ☺

Maandag was de ‘Science Dag’. We hebben Biosphere 2 bezocht, en ik was erg opgewonden om dat aan Bram te laten zijn. Dus bij aankomst zijn we meteen naar mijn deel gegaan en heb ik alles uitgelegd. Ik moest ook nog even aan het werk, want er stond nog een interview op het programma. Ik heb verteld hoe het was om voor mijn stage bij ‘The University of Arizona’ te werken in Biosphere 2. Het is een soort reclame-praatje die op de website komt, met wat foto’s. Erg leuk! Want voor mij is het een herinnering. Na het interview ben ik al mijn collega’s afgegaan waarmee ik nog even op de foto wilde. Bijna alle mensen die ik gedag wilde zeggen waren er, op 1 na! Maar ik heb een kaart geschreven en uiteraard stroopwafels in mijn kantoor achtergelaten zodat iedereen daar tijdens de lunch van kan snoepen. Vervolgens hebben Bram en ik de Biosphere 2 tour gedaan. Bram vond het erg indrukwekkend en het was allemaal groter dan hij dacht! Tijdens de tour kwamen we Joost nog tegen: een Nederlandse professor die in het regenwoud werkt. Ook met hem moest ik natuurlijk op de foto. En na de tour en de oceaan van onder te hebben bewonderd eindigde mijn Biosphere 2 avontuur in het cafe waar we nog even een lekkere hot dog hadden gegeten (mijn gebruikelijke lunch als ik aan het werk was in B2).

Zoveel geluk als ik had met mijn collega’s van de Biosphere (daarmee bedoel ik te zeggen: dat ik ze bijna allemaal gedag kon zeggen) zoveel ongeluk had ik bij mijn fysiotherapeut. Na Biosphere moest ik nog 1 keer naar de fysiotherapeut (Dennis). Hij heeft me zo goed geholpen en dankzij hem kan ik nu lopen tijdens mijn road trip, maar helaas: PRECIES vandaag was hij er niet. Dus kreeg ik een andere fysiotherapeut, maar die heb ik op het hart gedrukt dat hij de koekjes en de kaart moest geven en moest zeggen hoe dankbaar ik Dennis ben. Nou, dat zou hij wel doen, haha!

Waarom noemde ik deze dag nou ook alweer ‘Science Dag’?, omdat we naast Biosphere ’s avonds naar Kitt Peak zijn geweest. Kitt Peak is een sterrenobservatorium zo’n 90 minuten rijden ten Zuiden van Tucson. We hebben daar het avondprogramma gevolgd dat begon met een beetje rondkijken bij het visitors centrum en informatie tot je nemen, vervolgens kregen we ons avondeten en mochten we heel snel door de telescoop Venus bewonderen (de zon was nog niet onder, dus het was niet heel duidelijk). Na het avondeten kregen we een praatje van Chuck wat hilarisch was. Hij kan zo een stand-up comedian worden! Hij maakte grappen aan de lopende band, maar zijn show was eigenlijk een uitleg over wat we allemaal wel/niet mochten doen. Vervolgens kregen we een rondleiding over het terrein, met uitleg over de telescopen. Het was eigenlijk een klein ‘natuurkunde-lesje’ die werd afgesloten met één van de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien. Vervolgens startte dan echt het ‘nacht’ programma waarbij we uitleg kregen over de sterrenbeelden en hoe we ze konden vinden. Uiteraard mochten we ook zelf naar buiten en door erg geavanceerde verrekijkers de sterren bewonderen. Naja, zo’n verrekijker is natuurlijk niks vergeleken met een echte telescoop dus de avond/nacht werd afgesloten met een ‘kijk-sessie’ door de telescoop waardoor we de mooiste dingen konden zien. Iedereen vond Saturnus onwijs boeiend, maar mijn favoriet is toch de maan! Je kon zo goed de kraters en canyons in de maan zien, ja dat was erg bijzonder!

En toen was het alweer dinsdag, mijn laatste ‘volle’ dag in Tucson. Bram en ik zijn naar het Sonoran Desert Museum gegaan, waar je alle dieren en planten kan bewonderen die in de woestijn rondom Tucson te vinden zijn. Ook zijn we tijdens ons bezoek naar een show geweest waarbij we een echt Gila-monster en ratelslang mochten bewonderen. Twee rangers gaven uitleg over waar deze 2 woestijn dieren wonen, wat ze eten, wat je moet doen als je wordt gebeten, waarom ze bijten, waarom hun lichaam op een bepaalde manier is gebouwd etc... Kortom: ik weet nu ook alles over Gila-monsters en ratelslangen. Tip: als je een ratelslang binnen een halve meter van je ziet liggen: NIET BEWEGEN! Maar wachten tot de slang zelf weggaat. Want als je gebeten wordt zal je een gemiddelde van 20 flesjes anti-gif krijgen en 1 flesje kost 10.000 dollar.. om te huilen dus! Gila monsters zijn overigens super traag. Je moet wel heel dom zijn om door zo’n beest gebeten te worden. Maar mocht het gebeuren, dan is er 1 probleem: je hebt gereedschap nodig om het beest weer los te krijgen, want zijn kaakgewricht is zo sterkt dat dat niet met je andere hand lukt, plus dat je dan de kans oploopt om weer gebeten te worden. Erg pijnlijk dus!

Na de Sonoran Desert Museum zijn we gestopt bij de lekkerste Taco Truck van Tucson om te lunchen en vervolgens naar campus gereden om mijn lab-partner/baas: Mercer te bedanken. Sja, ook die was net weg toen ik aankwam, maar Molly met wie ik ook samen heb gewerkt in het lab was er wel. Ik heb de dropjes en kaart aan haar gegeven met de vraag of zij dat dan weer aan Mercer wilde geven. Ik vertrouw er op dat dat ook goed is gekomen. In het lab schoot mij nog te binnen dat ik wat bodem van Biosphere (LEO: landschape evolution observatory/mijn deel) mee wilde nemen. Dus Nathalie: ik heb potje nummer 2 gevuld hoor ;)

Verder heb ik op mijn laatste dag mijn spullen ingepakt, dat was niet leuk. Maar ik had nog steeds niet het gevoel dat het mijn laatste dag was. ’s Avonds heb ik met een gigantische groep vrienden gegeten. Ik had helemaal niet verwacht dat er zoveel mensen zouden komen. Het waren er zoveel dat de speciale kamer die ik had gereserveerd te klein was, dus moesten 5 mensen ergens anders zitten. Ik heb een beetje afgewisseld tussen de twee ruimtes. Helaas kon het niet in 1 ruimte, maar ik was natuurlijk erg vereerd dat zoveel vrienden waren gekomen. De sushi was wederom heerlijk die we die avond hebben gegeten (bij Shogun Sushi). Die goede goedkope sushi zal ik zeker gaan missen als ik weer in NL ben. Na het avondeten zijn we nog even wat wezen drinken op University Boulevard en toen ook dat klaar was, was het tijd voor het afscheid. Ja, dat was niet leuk! Tranen, tranen, tranen… maar ik heb iedereen een dikke knuffel gegeven en gezegd dat ze me MOETEN opzoeken in NL, haha! Van verschillende mensen heb ik nog wat cadeautjes meegekregen, wat ik heel erg lief vond.

Wat ga ik deze mensen en Tucson missen. Ik had nooit verwacht dat dat zou gebeuren, maarja: het betekent alleen maar dat ik een ontzettende mooie tijd heb afgesloten, met heel veel ervaring in het onderzoek en een mooie groep vrienden erbij!

Inmiddels hebben Bram en ik Sedona (gisteren) al mogen bewonderen en zijn we nu bij de Grand Canyon aangekomen.
Xxxx Yvonne