7 Wonderen van het Wilde Westen
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
04 Juli 2013 | Verenigde Staten, Las Vegas
Al die tijd dat ik in Amerika heb gewoond voelde het toch wel een beetje als vakantie. De reden hiervoor was niet omdat ik me niet thuis voelde, maar omdat ik toch veel uitstapjes heb gemaakt, zoals: The White Sands, Chiricahua NP, Mount Lemmon, Sabino Canyon etc. Maar nu de eerste week van onze vakantie er op zit en we zo’n 811 kilometer hebben afgelegd, weet ik weer wat ‘echt’ vakantie houden betekent. In één week hebben we al zoveel moois gezien… om moe van te worden, haha! Want al die mooie dingen die we hebben gezien staan wel allemaal in de woestijn. Het is hier dan ook bloedje heet, over de 40 graden en dan hebben we Death Valley nog geen eens gehad. De stoplicht-knopjes zijn te heet om aan te raken, je veiligheidsgordel doet zeer aan je huid als je hem om doet en zodra je van de koele airco naar buiten stapt loop je tegen een muur van hitte aan wat net een sauna is. MAAR, het is het allemaal waard.
De eerste stop van onze rondreis was Sedona, oftewel het land van de ‘Red Rocks’. Dit plaatsje ligt zo’n 373 kilometer ten Noorden van Tucson. Het barst hier van de ‘New Age People’, want Sedona zou, naast de ‘Red Rocks’, ook omringt zijn door 3 vortexes (made of spiritual energy?), zo’n vortex zou helende krachten bevatten. Interessant… Op het moment dat we Sedona inreden zagen we de rode rotsen al opdoemen vanuit het niets. Het is een gek gezicht zo’n vlak land met hier en daar een rots die uitsteekt, maar wel erg mooi. We zijn eerst naar ons hotel gereden waar we meteen alle informatie kregen die we nodig hadden om zoveel mogelijk mooie dingen te zien in Sedona. We hadden tenslotte maar 1,5 dag.
De kamer van ons hotel was erg netjes net als alle andere kamers die we tot nu toe hebben gehad. We waren eerst wel een beetje verbaasd dat we twee 2-persoonsbedden hadden. Hebben we dan te veel betaald? We wilden tenslotte gewoon één 2-persoonsbed. Maar het werd ons al gauw duidelijk dat een 1-persoonsbed hier in Amerika net zo groot is als een normaal 2-persoonsbed in Europa. We hadden dus twee 1-persoonsbedden. Naja, dan gebruik je die andere maar voor al je troep ;) Het hotel had net als alle andere, een zwembad, maar die in Sedona had ook nog een concierge. Dat is iemand die verschillende tours voor je kan boeken en alle mooie plekjes van Sedona weet. Onze concierge zei dat Fay Canyon een mooie hike was, niet te moeilijk (vanwege mijn enkel) en middenin de rode rotsen. Ons plan was om die hike te gaan doen, nadat we Schnebly Hill Road hadden bereden. Ik had al opgezocht of dat te doen was, want er stond dat je een 4x4 nodig had, maar dat het eerste stuk wel verhard was. Sja, het eerste stuk was 1 kilometer en toen konden we weer terug. Met een huurauto wilden we het risico niet nemen. DUS! Op het heetste moment van de dag gingen we natuurlijk die hike doen, maar met genoeg water is het allemaal wel te doen. Het pad lag ook tussen de bomen, dus dat beetje schaduw kwam erg goed uit. Overal liepen eekhoorns en hagedissen. Bij het eindpunt zagen we een gigantisch grote gele vlinder zitten, prachtig! Helaas op het moment dat Bram een foto wilde nemen vloog ze naar hem toe en weg! Na de hike besloten we nog even Tlaquepaque (een winkelcentrum gebouwd in de Griekse stijl) te bezoeken en toen naar de ‘Cathedral’ te rijden. Dat is een rotsformatie met een vortex in het midden, ja ja! Wellicht een reden om deze rotsformatie te bezoeken, maar voor ons was het om de zonsondergang te bekijken. Niet de directe zonsondergang maar de zonsondergang die op de rotsen scheen. De kleuren van de rode rotsen zijn tijdens zonsondergang het mooist. En dat was zeker waar! Gelukkig maar, want we moesten 10 dollar betalen om de rotsen van dichtbij de mogen bewonderen en op de weg terug reed Bram bijna door een spijker plaat heen die daar lag zodat je niet onbetaald het park in kon (pas achteraf zagen we dat de spijkers de andere kant op stonden, dus als je er van de goede kant overheen reed dan blijven ze niet in je banden hangen. Wat een overdreven gedoe niet?).
Zonsondergang is rond 19.45 en alle restaurants gingen om 21.00 dicht in Sedona. We moesten ons dus nog haasten om te kunnen eten. Het hotel had ons een restaurant aangeraden waar alle locals eten, genaamd: Hideaway! Ergens achter een paar winkels, nauwelijks zichtbaar, zat dit heerlijke Italiaanse restaurant. Ik heb in lange tijd niet zulke goede pasta gegeten, daar was ik echt aan toe, want de taco’s, steaks, burrito’s, enchillada’s komen me nu wel m’n neus uit. Toevallig zei ik tegen Bram net voor het eten: weet je waar ik trek in heb? In stokbrood met kruidenboter of kaas! En ja hoor, we kregen ‘garlic bread’ met gesmolten kaas, uiteraard laaaaang niet zo lekker als de Nederlandse kaas, maar het was iets. De kaas hier in Amerika is nauwelijks kaas te noemen, als je de kleur alleen al ziet dan denk je: is dit plastic? Ach nog 3 weken en dan kan ik weer Nederlandse kaas eten, ik mag niet klagen.
Na een onrustige nacht door een nachtmerrie waarbij ik ook nog eens in m’n slaap Engels tegen Bram begon te brabbelen (Engels? Blijkbaar hebben mijn hersenen toch het Engels aardig opgepakt), zijn we de volgende ochtend, na zo’n lekker vet bacon-ei-pancake-ontbijt, weer op pad gegaan. Eerst naar the Chapel of the Holy Cross. Een moderne kerk, want hier in Amerika hebben ze natuurlijk nauwelijks ‘cultuur’ en de cultuur die ze hadden hebben ze uitgemoord.. Aaaah, oke dat is wel erg hard gezegd. Maargoed, een moderne kerk dus (zie foto’s). Na ons bezoek aan deze MODERNE kerk :p zijn we naar de nummer #1 attractie van de Verenigde Staten gereden… nummer 3 op de lijst van (KLASSIEKE) wereldwonderen: De Grand Canyon!
Na zo’n 2 uur rijden kwamen we aan in Tusayan, het plaatsje waar we overnachtten en wat zo’n 15 minuten met de shuttlebus van de Grand Canyon vandaan ligt. Nadat we hadden ingecheckt en snel een Mac Donalds menu (gadverdamme!) hadden gegeten, hebben we dus meteen zo’n shuttlebusje naar de Grand Canyon gepakt. En ja, wat kan ik zeggen: het is net zo mooi als op alle foto’s en nog mooier! Zo immens groot en als je bedenkt hoeveel geologische geschiedenis hier aan te pas is gekomen, dat kan je je simpelweg niet voorstellen. We werden door het shuttlebusje afgezet aan de zuidkant van de Grand Canyon, waar we een hike van 5 kilometers hebben gedaan. Vervolgens zijn we naar het meest populaire ‘zonsondergang-punt’ gereden, waar natuurlijk een heel publiek zat, maar waar wij nog ergens een plekje konden vinden waar we romantisch met z’n tweetjes van de zonsondergang konden genieten. TOTDAT DAAR EEN JAPANNER MET Z’N NIKON FOTOTOESTEL AAN KWAM LOPEN, aaaaand it’s gone!
Nadat de zon onder was gegaan, moest dat hele publiek natuurlijk met de shuttlebus terug. Gelukkig weten ze inmiddels hoeveel mensen er hier de zonsondergang willen bekijken, dus er kwamen wel 10 shuttlebussen aanrijden. Die avond hebben we in Tusayan gedineerd, met een lekkere vieze vette steak op het menu. Zo doe je dat in Amerika!
Bij de Grand Canyon hadden we ±3 dagen de tijd, dus de volgende dag hebben we (op advies van mijn ouders) de Trail of Time gelopen. Langs deze route lagen allerlei stenen met informatie over in welke tijd ze zijn gevormd. Praktisch de hele geschiedenis van de Grand Canyon werd hier uitgelegd en er stonden verrekijkers naast waardoor je de gesteentes in het ‘echt’ in de Grand Canyon zelf kon zien. Vervolgens hebben we de Desert View route gereden met als eindpunt ‘The Watch Tower’, daar hadden we voor het eerst goed uitzicht over de Colorado Rivier zelf. Dat het de Desert View Route heet, was niet voor niets.. het leek nog wel een stukje warmer dan op de andere plekken, dus een ijsje vonden we wel gepast. Bram nam een ‘drumstick’ oftewel een extra grote cornetto (zie foto). En toen zijn we weer terug naar Tusayan gereden. Vlakbij ons hotel was National Geographics gestationeerd. Hier konden we genieten van een IMAX-film over de Grand Canyon. Een erg indrukwekkende film over de geschiedenis van de MENS in de Grand Canyon ;) Van de Indianen tot de avonturier ‘Powell’ die de eerste mens was die de Colorado van het begin tot het eind heeft bevaren. Bram was helemaal enthousiast over de montage en de shots die er in deze film zaten (want echt: de shots waren zo mooooi, en zo onwerkelijk! We dachten allebei: bij het maken van deze film moeten er wel mensen zijn overleden.. Naja, of gewoon giga goede camera- en stuntmannen, dat kan natuurlijk ook nog). Bonita Plaza was het Mexicaanse restaurant waar we hebben gedineerd en toen vroeg naar bed want de volgende dag moesten we om 7.55 bij het kleine ‘Grand Canyon Airport’ aanwezig zijn.
De helikoptervlucht was kortgezegd: adembenemend! Het feit dat ik in een helikopter heb gevlogen vond ik misschien nog wel een grotere kick dan dat ik boven de Grand Canyon heb gehangen. Je zit binnen een tweemeterstraal van de piloot, zo’n stoere koptelefoon op om het geluid van de propeller te dempen, en gaan! Het eerst stuk was boven bos en we vlogen vrij laag. Zodra we de Grand Canyon naderde bleef de piloot stil hangen en steeg langzaam op met op de achtergrond het volgende muziekstuk: http://www.youtube.com/watch?v=SLuW-GBaJ8k (‘Also sprach Zarathustra’), ik moest wel even lachen op dat moment, ZO AMERIKAANS.. heel fout! Daarna was het volop genieten van het mooie uitzicht. Het nieuws van de bosbranden en de hitte golf hier in het Zuidwesten van Amerika heeft inmiddels denk ik ook Nederland bereikt. En Bram en ik mochten de gevolgen hiervan direct aanschouwen, want ondanks dat het erg helder was hadden we niet 100 % zicht op de Grand Canyon omdat die nacht de bliksem in was geslagen en een bosbrand had veroorzaakt. De rook was in de Canyon bleven hangen omdat het niet waaide. Ach ja, dat had ook wel wat, eigenlijk! Na de landing voelde ik de adrenaline nog door m’n lichaam heengaan, maar het leek ook alsof ik een beetje ‘zeeziek’ was geworden.. duizelig en rare benen, maar hey! I don’t care, it was AWESOME!
De volgende stop was Tuba City. Tuba City ligt middenin een reservaat, hier wonen dus de ‘Indianen’. Ons hotel was ook in die stijl gebouwd en de grote bezienswaardigheid die we hier konden zien was: Monument Valley! De cowboyfilms kwamen hier tot leven. We waren vrij vroeg bij het hotel ondanks dat het reservaat een andere tijd heeft dan de rest van Arizona. Arizona doet niet aan ‘Daylight Saving’ en het reservaat wel. Het was hier dus een uur vooruit in de tijd. Evengoed konden we nog niet inchecken, dus zijn we eerst naar Monument Valley gereden. Dat was nog ruim een uur! Continu zoeken naar het beroemde plaatje van Monument Valley. Op verschillende plekken uitgestapt: ooooh, dit is mooi! Nee, niet het beroemde plaatje. Aaaah, dit is ook mooi! Nee, nog steeds niet het beroemde plaatje. Hey moet DIE rots niet rechts staan en DIE rots niet links? Oooooh, we moeten van de andere kant aan komen rijden. Ja! Daar was het beroemde plaatje (zie foto’s). Verder hebben we tijdens deze rit ook nog de omgekeerde Mexican Hat mogen aanschouwen en allemaal verschillende Navajo Sieraden kraampjes langs de weg. De Navajo-stam zijn de ‘Indianen’ die in dit reservaat wonen samen met de Hopi. Ik krijg toch een naar gevoel als ik zie hoe moeilijk het is voor deze mensen om ‘te overleven’. Ze zijn door de Amerikaanse regering gewoon in een reservaat gestopt en hun enige inkomstenbron is het toerisme in dit gebied, en gelukkig is dat er volop. Maar dat je dan als blanken naar de ‘Indianen’ kan kijken als dieren in een dierentuin vind ik toch respectloos en ik kan me heel goed voorstellen dat de mensen in dit gebied heel neerbuigend zijn over Amerikanen. Heel erg goed te merken is het niet, maar toch… ik voel het. ’s Avonds hebben we in een ‘wegrestaurant’ gegeten want volgens Tripadvisor was dat het beste restaurant van Page met Navajo-eten. Het was ook erg lekker moet ik zeggen, maar ook héél erg veel. Ik begrijp nu waarom de meeste ‘Indianen’ erg dik zijn, want eerlijk waar: het zijn er opvallend veel die overgewicht hebben, en simpelweg door de slechte voeding die ze krijgen.
Monument Valley werd vervolgd door Page. En naar Page wilde ik om de Antelope Canyon de bewonderen en de Horseshoebend. Beide erg indrukwekkend, alleen was er de eerste dag een zandstorm dus konden we dat wel vergeten. Sowieso hadden we de tour voor de Antelope Canyon pas voor de volgende dag geboekt (1 juli) maarja dan dus ook maar de Horseshoebend de volgende dag. We hebben op de dag van aankomst (30 juni) dus alleen de Glenn Canyon Dam bekeken en toen was het zwembadtijd! Heerlijk even uitrusten en omdat er een zandstorm woedde was het zonlicht aardig gedimd, prima weer voor het zwembad dus! ’s Avonds probeerden we wel in Page zelf wat te eten, maar het was zondag en het restaurant waar we wilden eten was gesloten. Een andere optie was het restaurant ernaast. Dat hebben we 5 minuten aan de bar volgehouden en toen moesten we toch echt concluderen dat het een vrij trieste bedoening was. We hebben dus maar in ons luxe Marriott Hotel gegeten. Dat was goed en wederom HEEL VEEL!
De volgende dag (1 juli) stond de Antelope Canyon tour op het programma. Die startte om 11.00 maar we moesten een uur van te voren aanwezig zijn. Nu waren Bram en ik in de war… zitten we nog in het reservaat ja of nee? Als we er namelijk wel nog inzitten dan is het een uur vooruit, als we dan de ‘normale’ Arizona tijd aanhouden, zijn we te laat. Hmm, dan maar gewoon de ‘reservaat-tijd’ aanhouden. De volgende dag dus om 8.30 op en toen kwamen we beneden bij de balie en was het 8.10! Shit! Een uur te vroeg opgestaan dus. Naja, konden we rustig ontbijten en boodschappen doen voordat we naar de Antelope Canyon gingen. Eenmaal aangekomen bij het vertrekpunt van de tours was het een kwestie van betalen en wachten, wachten, wachten! De tours werden gedaan door de echte locals, dus de Navajo-indianen en het was een relaxte ietwat chaotische sfeer. Onze gids Lian was erg leuk en in de Antelope Canyon vertelde hij precies hoe we het beste onze foto’s konden maken en natuurlijk ook hoe de Antelope Canyon is ontstaan (door zeer gevaarlijke flash floods, veroorzaakt door hevige regenval in de monsoon-tijd. In 1997 zijn er 11 mensen om het leven gekomen omdat ze niet naar de gids hadden geluisterd en in de Antelope Canyon bleven terwijl er een flash flood onderweg was. Alle 11 verdronken).
Onze tour ging gelukkig prima, we hebben erg mooie plaatjes geschoten, het enige minpunt was: de canyon was overvol en de mensen die niet goed Engels verstonden stonden overal in de weg!!! AAARRGGHH! Onze gids werd er gek van, en ik ook! Eigenwijze mensen die niet in de groep blijven en dus een beetje ronddwalen en alle mooie plaatjes proberen te verpesten. Onze tour van 1 uur duurde hierdoor 1,5 uur wat ik natuurlijk helemaaaaal niet erg vond, haha!
De weg terug van de canyon naar de parkeerplaats moest net als de heenweg met een 4x4 jeep worden gedaan en dat was een hobbel-de-bobbel-route. Toch wel lachwekkend en ik was natuurlijk de grootste giechelkont (en dat met 2 kinderen in de jeep). Na Antelope Canyon gingen we dan maar meteen door naar de Horshoebend, het was heet maar dat hou je toch. De hike van de Horshoebend duurde heen zo’n 20 minuten en terug ±30 minuten. Geen schaduw, heet zand onder je voeten, brandende zon, een enkel die niet 100 % goed is, MAAR het was de moeite waard. Kijk maar naar onze mooie panorama foto die we hebben gemaakt: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=535525469817202&set=a.309846072385144.65259.100000792603522&type=1&theater
Is het geen plaatje? Tijdens onze hike kwamen we 4 andere mensen tegen met wie we samen de Antelope Canyon-tour hadden gedaan, blijkbaar hadden zij dus hetzelfde idee. Na deze hike was ik gesloopt! Ik ben in het hotel op bed geploft en heb me een uur niet bewogen.. Na een uur kwam Bram met een wat zout (een zakje chips) en vocht (cola), precies wat ik nodig had! Lieve hemel, die hitte kan je je echt niet voorstellen.. geloof me! Dit hebben denk ik heel weinig mensen meegemaakt en ik verlang naar een regenbui! (als het maar niet mijn uitzicht verpest :p…)
We zijn aan het einde van de middag maar weer aan het zwembad gaan liggen om even bij te komen. Maar voordat de zon onder ging zijn we naar Lake Powell gereden om daar te genieten van het mooie uitzicht. Het restaurant waar we ’s avonds eigenlijk wilden eten was gesloten (hetzelfde restaurant als waar we hadden ontbeten) dus zijn we naar: Bonkers, gegaan. Erg goed restaurant waar de toetjes in het echt werden geshowd en je er één uit mocht kiezen (uiteraard kregen we wel een verse :p..)
De volgende dag stond Bryce op het programma, maar op de heenweg kwamen we langs Zion. We besloten om daar dus eerst te stoppen. Deze ochtend ging alles wat trager en ik moet echt even omschakelen dat ik nu weer met z’n tweetjes ben, dus GEDULD Yvonne. In Zion ging niet alles gesmeerd, we moesten nog ergens lunch zien te vinden, we moesten nog tanken en dan het belangrijkste: de weg vinden, wat niet helemaal soepel ging. Maargoed, we komen er altijd wel uit. En we vonden de gratis shuttle-bus die op verschillende plekken in het park stopt. In de shuttle-bus werd er over het park verteld wat erg interessant was. We zijn halverwege de rit uitgestapt om een pad te bewandelen die ons naar verschillende watervallen en de ‘Emerald pools’ bracht. Erg mooi pad en weer eens wat anders dan die droge woestijn. Zion is een mooi park met bergen, bomen, water en genoeg wild-life. Er zitten geen beren hoor, maar we hebben wel mooie herten gezien. Oh en de eekhoorntjes zijn ook niet bepaald verlegen, maar de mountain lions hadden zich goed verstopt. Helaas zijn er nog steeds mensen die de eekhoorntjes voeren, hierdoor komen ze regelmatig naar de autowegen en worden ze doodgereden. Wat ik ook heb gelezen is dat het ‘mensenvoedsel’ ervoor zorgt dat de bacteriën die hun spijsvertering regelen doodgaan. Hierdoor kunnen deze eekhoorntjes zoveel eten als ze willen, maar bij afwezigheid van deze bacteriën gaan deze beestjes evengoed dood van de honger, ondanks dat ze genoeg voedsel in hun maag hebben. Hoe cru is dat?
Nou goed, Zion is verder erg mooi hoor! We hebben nog een deel van een ander pad gehiked (river-trail), maar we vonden het halverwege wel gebakken. We zijn weer met de shuttle-bus zonder airco (zucht, het zweet druipt van je kont naar je voeten.. of zoals Bram dat noemt: een ‘swamp ass’) teruggegaan naar de auto en toen duurde het nog zo’n 2 uur voordat we in Bryce aankwamen. Daar hebben we gauw alle spullen in de kamer gedumpt en bij het restaurant van ons hotel (Ruby’s Best Western Inn) gegeten, want om 22.00 gaat hier tenslotte alles dicht.
Gisteren (3 juli) hebben we Bryce verkend door eerst zelf met de auto langs alle mooie uitkijkpunten van het park te hebben gereden. En ’s avonds na 18.00 hebben we een hike van zo’n 2,5 uur gelopen door de Hoodoo’s heen. Bryce staat bekend om deze Hoodoo’s die je nergens anders ter wereld (zoveel) hebt. Hier meer info over wat dat nou eigenlijk zijn: http://www.nps.gov/brca/index.htm
De hike was erg mooi, maar aan het eind vrij steil. Dat was wel even bikkelen met mijn enkel, maar we hebben het gehaald hoor. Ik ben blij dat we het niet midden op de dag hebben gedaan, dat had ik niet getrokken. Al moet ik zeggen: hier in Bryce is het wel een stuk koeler. Helemaal ’s avonds koelt het lekker af. Airco in de hotelkamer hadden we niet nodig. En zal ik je nog wat vertellen: het heeft gistermiddag geregend en we hoorden het donderen, maar helaas geen bliksem. Dat had wel super cool geweest, maar dan hadden we misschien niet kunnen hiken. Overal staan waarschuwingen over hoe gevaarlijk de bliksem hier kan zijn. Bram vond het natuurlijk leuk om hierover te grappen. In het Engels vertelde hij hardop tegen mij hoe er vorig jaar 6 mensen op ‘deze’ plek zijn overleden door de bliksem. Net op dat moment liepen 2 meisjes voorbij en keken Bram met grote angstige ogen aan. Hij liep gauw weg en barstte toen in lachen uit! Stiekem heb ik die flauwe grappen van hem wel erg gemist, maar dat ga ik natuurlijk niet tegen hem zeggen.
We zijn net aangekomen in Las Vegas en het is vandaag 4 juli, wat betekent: INDEPENDENCE DAY!!! Vuurwerk en feesten maar! Bram trekt ook eindelijk z’n Elvis Presley-pak aan en ik ga verkleed als Marilyn Monroe….. om te trouwen natuurlijk!
Xoxox Yvonne
P.S. De 7 wonderen zijn natuurlijk: Sedona, Grand Canyon, Monument Valley, Antelope Canyon, Horshoebend, Zion National Park en Bryce National Park… We moeten alleen nog Yosemite en Death Valley
-
05 Juli 2013 - 08:31
Papa Mama:
Het is genieten van je verslag is net of we weer terug zijn en van de Imax hebben we de DVD en daarop staat ook de making of van deze film dus kan je thuis nog een keer genieten nou vandaag is de gekke wereld van Las Vegas aan de beurt. Groetjes Papa -Mama xxx -
05 Juli 2013 - 08:50
Lieke:
OOh wat een mooie foto's Yv, nog maar twee weekejes, geniet ervan :) -
05 Juli 2013 - 16:07
Eduard:
Hoi Yvonne en Bram, bedankt voor de leuke waarschuwing aan het begin: dat was extra lang genieten van het mooie verhaal en alle avonturen. Nog veel plezier! Groetjes van Eduard -
05 Juli 2013 - 21:50
Harry S.:
Ik ben onder de indruk m.n.v. de foto's. Het ziet er indrukwekkend uit. Gelukkig was een week met Marijke aan de Geul ook niet mis. Genoten met z'n twee net als jullie. Als je terugkomt Bram meteen een week met 2 optredens. Eerst met Ton en Edgar in Midden Beemster en zaterdags met George en Mike in Steenwijk. Al plekken gevonden voor een USA-tour? Bruce Springsteen speelt hier ook dus waarom wij daar niet? Hahahahahahardepar Dikke Kus en veel plezier.
-
05 Juli 2013 - 22:09
Betty:
wat een heerlijk verhaal weer. Zo leuk om te lezen wat jullie allemaal gedaan hebben.
Nog veel plezier saampjes! -
05 Juli 2013 - 23:41
Ans En Klaas:
Jeeeeeeeeeeh wat hebben jullie veel beleeft Wat een schitterend verhaal nou deze ga ik helemaal uitprinten geweldig Ga dat nog eens helemaal op mijn gemak in bed lezen En Klaas kan de kleine lettertjes niet lezen op de computer dus ik heb nu een droge mond en een lamme kaak van het voorlezen hahahahahaha Nou ik beleef het helemaal mee en ga alles nog eens even opzoeken op internet Jooooooooh je houd ons gewoon een dag bezig Gweldig helemaal toppie
-
06 Juli 2013 - 11:49
Nathalie:
Vandaag even de tijd genomen om het te lezen, Jezus was een lap tekst :p Maar toch wel weer leuk om te lezen. Zo grappig die muziek in de helikopter, slechter kan eigenlijk niet! Hihi. En petje af dat jullie je niet laten tegen houden door de hitte. Wat ondernemen en lopen jullie veel zeg. De zomerdagen zijn in Nederland ook eindelijk begonnen en met deze 25 graden loopt iedereen alweer te puffen. Langzaamaan komt het einde voor jou/jullie in zicht. Geniet nog 100% van die dagen, want voor je het weet eet je weer een broodje 'echte' kaas in Nederland.
Xxx Nathalie :)
-
07 Juli 2013 - 20:40
Susanne Boon:
Waah super gaaf! Ik heb al spijt dat ik geen tijd heb omm nig even door Arizona te trekken. Maar Californië is ook zeker de moeite. Vergeet vooral niet om over de 1 van LA naar SF te rijden :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley