Jungle Book

Het eerste wat ik las toen we in Taman Negara waren gearriveerd waren de woorden: "Welcome to the home of Mowgli". Dat zou wat beloven voor de komende drie dagen. De 3 uur durende boottocht die we er al op hadden zitten om Taman Negara te bereiken was al een indrukwekkende belevenis. Vanaf een vrij onstabiel bootje op de troebele rivier (ik denk door opgelost kalksteen) met de verfrissende wind door onze haren hadden we prachtig uitzicht op de eeuwenoude bomen om ons heen. Af en toe zagen we wat vogels, aapjes en (ja let op) koeien in de verte en luisterden we naar het gebrom van de buitenboordmotor.

Tijdens onze reis naar Taman Negara hadden we alweer kennisgemaakt met een paar memorabele personen. Dit vind ik één van de leukste dingen aan reizen. Guillaume (een Fransman die in Canada woont) was de meest opvallende. Ik heb onwijs met hem gelachen. In de boot zaten we met 5(!) andere Nederlanders. Nauwelijks met ze gesproken maar wat ik toch even wil benoemen is dat tijdens de drie uur durende boottocht een Nederlands meisje twee uur heeft liggen slapen (waarschijnlijk door de jetlag) maar iedere keer als ze twee seconden wakker was zag ze wild life en wees naar random bewegende voorwerpen in de jungle. Vriendlief zag het toevallig ook en reageerde met een HIGH FIVE! *kots*. Hij was druk met allerlei heel 'bijzondere' vogels te fotograferen. Bram en ik misten kennelijk van alles. Ja, zij waren wel écht heel ervaren backpackers.... maar wel reizen met een hutkoffer op wieltjes, zucht. Ik weet niet of ik de enige ben, misschien hebben jullie dat ook (de reizigers onder ons), maar als ik op vakantie ben heb ik gewoon helemaal niks met Nederlanders. Ik vind ze lomp, vrij onbeschoft, weten vaak alles beter en ik heb nog geen één keer leuk contact met ze gehad. Raar toch? Misschien denken zij dat ook wel van Bram en mij, haha!

Goed, dat verder ter zijde. Guillaume verloren we uit het oog toen we opzoek gingen naar een accommodatie. Durian Chalet was de plek waar we verbleven. Compleet doorweekt van het zweet bereikten we onze jungle chalet. De vriendelijke gastvrouw had een wierookje voor onze chalet aangestoken om de wilde dieren op afstand te houden maar toen we ons hadden opgefrist en klaar waren voor het eten waren het niet de wilde dieren die ons de eerste echte kennismaking met het regenwoud gaven maar het onweer en gedonder! Prachtige (horizontale?) bliksemflitsen verlichtten in één keer het hele regenwoud, maar regenen deed het nog niet. Pas op het moment dat ik aan Bram vroeg: "Hoor jij of het al regent?" Kwam het antwoord met bakken uit de lucht vallen, alsof we in een waterval waren beland. Heel dapper met onze poncho's aan en de geleende dynamo-zaklantaarn (draaien draaien draaien maar) van onze gastvrouw, gingen we op zoek naar een restaurant in het dorp. Een hilarisch gezicht moet het zijn geweest! We konden er in ieder geval zelf heel erg om lachen. De regen was wel lekker warm en als een nieuw gevormde rivier stroomde het langs onze voeten. De gastvrouw zei dat de bliksem niet gevaarlijk was maar toen er een keiharde donderslag vlak boven ons hoofd klonk, slaakte ik toch een klein gilletje. Ooggetuigen verderop (shit!) konden er wel om lachen. Zij zaten 'hoog en droog'. Dat was onze eerste echte kennismaking met het letterlijke 'Regen Woud'.

Uiteraard bleef het hier niet bij. We zijn ook dieper het regenwoud ingegaan samen met een leuke groep (van 11 personen) en onze te gekke gids 'Afizan' maar hij luistert ook naar de naam Boquito. Zijn doel is om de bijnaam Tarzan te verdienen maar dan moet hij eerst de kunst van het liaan-swingen onder de knie krijgen. Zijn ervaring van 1 maand en 6 dagen in de jungle te hebben overleefd zonder luxe was niet genoeg. Daarnaast had hij ook nog geen Jane gevonden, dus voorlopig blijft het bij de bijnaam Boquito!

Het feit dat hij zoveel ervaring heeft was gunstig voor ons want hij kon heel veel vertellen over de verschillende liaansoorten, houtsoorten (we weten in ieder geval waar de Nederlandse tuinmeubelen vandaan komen), diersoorten maar ook methodes om te communiceren en te overleven in de jungle als je bent verdwaald. Zo liet hij verschillende bladeren zien van verschillende planten. Met de één kon je er door op een bepaalde manier op te slaan een heel harde knal creëeren, met de ander kon je er door een vuurtje onder te houden een soort vuurwerk creëeren (er komt dan een gas vrij die ook flinke knallen geeft), en er was ook een bladsoort die je als schuurpapier kon gebruiken (heel handig om speren te maken, dussss!). Hij liet ons specifieke bomen zien waarmee je een harde echoende knal kon maken door met een zware tak tegen de stam te slaan. Je moet echter wel weten hoeveel keer je moet slaan en hoelang om te kunnen communiceren met anderen. Hij liet planten zien en ruiken die gebruikt worden als medicijn tegen insectenbeten bijvoorbeeld. Maar ook hars dat je kan verbranden en de geur van wierook geeft, wat gedurende de nacht de wilde beesten op afstand houdt (zoals ik al eerder zei).

Naast al deze info waren we een gelukkige groep want we hebben de zeldzame aapsoort Brillangoer gespot (check Wikipedia, het is een mooi aapje en ik heb een te gekke foto geschoten, al zeg ik het zelf.. Die plaats ik als ik een computer heb). Er waren er een stuk of 8 boven ons met elkaar aan het spelen (of elkaar aan het pesten, zo klonk het meer. Stelletje kwajongens). Afizan heeft het ook nog over de giftige Viper slang gehad die hij gewoon langs het voetpad heeft zien liggen. Jikes! Wij hebben die niet gezien, maar wel een andere gifgroene slang, óp het voetpad(!), heel bijzonder en vet cool! Wat voor slang het was moet ik nog opzoeken. Tijdens de hike hebben we ook een nest van baby duizendpoten gezien. Nog maar een paar uur oud volgens Afizan! Het zag er wel vies uit al die krioelende wurmpjes. Geen noodles voor mij die avond! De toekan hebben we voorbij zien zweven maar ook gehoord. Afizan wees ons op het laatste deel van de roep van de toekan: "toekan, toekan, toekan, HA-HA-HA-HA-HA!" Een keiharde schaterlach waar je zelf ook vrolijk van wordt. Je hoort dat laatste deel van de roep niet altijd, maar gelukkig gunde de toekan ons dit kleine pleziertje!

Op meerdere uitzichtpunten konden we genieten van de toppen van de eeuwenoude bomen van het regenwoud. Taman Negara is het oudste regenwoud op aarde!!! Met een geschatte leeftijd van meer dan 130 miljoen jaar oud! De tour sloten we af met de Canopy Walk, oftewel, via houtje-touwtje loopbruggen van de ene boom naar de andere boom lopen op 45 meter hoogte. Nu ben ik een bangepoepert als het om hoogtes gaat, maar in dit geval vond Bram het ook best pittig, haha! Vooral níét naar beneden kijken. Oké, één keer dan... Aaaaah, knikkende knieën! Zeven bruggen hebben we overleefd en het was toch wel een kick!

Onze gids was echt van toegevoegde waarde! De Nederlandse woordenschat die hij af en toe door zijn praatjes gooide maakte het een tour vol humor! We vonden hem zo leuk dat we die middag een tweede tour met hem hebben gedaan. Dat was een bezoek aan een Orang Asli dorp. Orang betekent 'mens' en Asli 'origineel'. Oftewel, we bezochten de originele bewoners van Maleisië maar niet voordat we een wilde boottocht over de rivier hadden gemaakt (genaamd: rapid shooting) waarbij we allen 100% nat waren doordat Afizan als een wilde Boquito de boot heen en weer wiebelde als we door een stroomversnelling gingen en we de grootste lol hadden!

Eenmaal bij het dorp kregen we uitleg over alle rituelen van de Orang Asli. Er zijn nog vijf stammen over in Maleisië waarvan één in Taman Negara die in verschillende dorpen wonen. Reden genoeg om dus heel veel kinderen te krijgen. Het dorp wat wij bezochten bestond uit vijf gezinnen, ieder met ongeveer 11(!) kinderen. De jongens moeten op hun negende al een eigen huis bouwen en op zichzelf gaan wonen, de meiden als ze elf zijn. Vanaf jongs af aan leren ze om te jagen en te overleven in de jungle. Ze weten alles(!) over de jungle. Als ze zeventien zijn is het tijd om te trouwen en kinderen te krijgen. Ze zijn niet uitgehuwelijkt dus ze mogen zelf bepalen met wie ze willen trouwen. Dat kan ook iemand uit een ander dorp zijn. Als dat gebeurt moet de man in het dorp van de vrouw wonen. Maar voordat ze mogen trouwen moet de man eerst laten zien dat hij voor zijn gezin kan zorgen. Voor een maand moet hij in de jungle overleven en het enige dat hij meekrijgt zijn z'n kleren. Als hij dat overleeft mag hij trouwen, overleeft hij het niet dan keert hij niet meer terug (duh!) en er wordt ook niet naar hem gezocht want hij zou dan een schande voor het dorp zijn. Dit gebeurt echter nauwelijks! Als een persoon overlijdt dan wordt hij niet begraven. De Orang Asli geloven niet in een specifieke God maar in de natuur en dat je wordt herboren. Ze leggen het lichaam op een plateau en hangen het hoog in de bomen, zodat je dichter bij de hemel bent. Één persoon per boom en ze krijgen alle benodigdheden mee om te kunnen overleven voor als ze worden herboren. Na een jaar keren een paar Orang Asli terug om de botten te begraven in de grond. Om het terug te geven aan de natuur. Echter, je moet wel weten in welke boom je de persoon hebt gehangen en omdat een Orang Asli dorp verhuist als er iemand is overleden omdat dat voor ongeluk zou zorgen, markeren ze de boom met een groot rood kruis. Verder kregen we van een Orang Asli jongen een demonstratie van hoe hij vuur maakt en pijlen om te jagen (met dat blad wat net schuurpapier is, zoals ik eerder schreef). Zelf mochten we ook nog even proberen om te jagen als een echte Orang Asli door met een blaaspijp een knuffel met een pijl te raken. Dat viel nog niet mee. De afsluiting was een wandeling door het dorp. De kinderen waren heel verlegen. Al die gekke blanke mensen! Zelf zijn ze donker, hebben kroeshaar en een typisch gezicht. Anders dan de andere Maleisische inwoners. Wel echte knappe koppies hebben die kinderen! Heel schattig! Aan het eind durfden ze wel wat dichterbij te komen met een hoop gegiechel. En toen we 'bye bye' riepen moesten ze nog harder lachen maar riepen het wel terug! Voordat we het dorp verlieten leerde Afizan ons een paar woorden van de Orang Asli taal (wat alleen voor deze stam geldt). Het betekent 'tot ziens en bedankt'. Verlaat nooit een dorp zonder deze woorden (fonetisch geschreven want ze kunnen niet lezen of schrijven): 'Eh oi la'!

De volgende dag hebben we zelf overdag nog een wandeling gemaakt en in de avond met een gids. Wat ik hier nog graag van wil benoemen zijn de coole dieren die we hebben gezien. Het is wel heel anders als je alleen de jungle ingaat. Een stuk enger want je weet natuurlijk geen reet van de jungle. Zo spotte Bram een Monitor Lizard (ik liep er straal voorbij!). Super vet natuurlijk, maar is zo'n beest gevaarlijk? Geen idee! Die beesten bewegen onwijs traag dus Bram en ik lekker lang blijven staan, steeds ietsje dichterbij. Nog een stukje en nog een stukje... Totdat dat beest zich ineens omdraait en voor een meter een sprintje trekt richting ons!!! Waaaah shit hey! Ik was f*cking bang, haha! Nogmaals ik heb geen idee hoe gevaarlijk die beesten zijn (inmiddels wel wat op internet gelezen en je wilt niet door zo'n beest worden gebeten maar dood ga je niet hoor). Nu was het ook nog zo dat Bram richting de uitgang van de jungle rende en ik eigenlijk dieper de jungle in. Moest ik dus ook nog langs dat verrekte beest lopen! En ineens was hij weer super traag aan het lopen, in slow motion, zucht. Ik heb wel tien minuten staan wachten voordat ik er langs durfde. Later zagen we dat hij wel vaker een sprintje trok om achter vliegjes aan te rennen en op te eten, haha! Wat een avontuur! Tijdens de avondtour zagen we wel echt gevaarlijk beesten waaronder een tarantula en centepide, mega giftig! Onze Orang Asli gids is een keer per ongeluk op een centepide gaan staan. Hij heeft een week in coma gelegen! *Slik* maar wel echt awesome om te zien!

Na iedere dag vol indrukken keerden we terug naar onze chalet en kropen we weer in onze Nepaleeskatoenenslaapzakken (is dat één woord?), onder een klamboe met om ons heen alleen maar duisternis en allerlei jungle-geluiden van krekels, vogels, slangen, muggen en andere 'aparte' geluiden ;) ik voelde me een klein beetje Mowgli!

'Eh oi la',
Yvonne