Van Frisco Bay tot Hollyweed

Op het moment dat ik dit bericht schrijf zit ik op het vliegveld te wachten tot ons vliegtuig vertrekt en is het dus mijn laatste dag in de States. Het is gek om zo’n lange periode in Amerika af te sluiten en ik zal het zeker gaan missen, maar realiseren doe ik dat denk ik pas als ik terug in NL ben. Voordat het zover is en ik een volgende bericht ga posten om mensen te bedanken, wil ik eerst nog even vertellen hoe ons West-Coast avontuur was. Te beginnen met: San Francisco.

Na zo’n lange periode in de ‘wildernis’ te hebben gezeten, waren we wel weer toe aan de bewoonde wereld. Las Vegas hoort daar natuurlijk ook bij, maar we zijn toch meer van de ‘gezellige’ steden, dus al onze hoop was op San Francisco gevestigd en gelukkig heeft deze stad ons alles behalve teleurgesteld. Bram zei gisteravond nog: als ik mocht kiezen om één locatie nog een keer te bezoeken van onze reis, dan is dat zekerweten San Francisco! Dat onze periode hier zo geslaagd was, was ook te danken aan een vriendin van mij uit Tucson -Elise-, zij komt namelijk uit San Francisco en had een document van 12 pagina’s voor ons geschreven met de mooiste plekjes van San Francisco!

Dag 1
Voordat we aankwamen in ons Cova-hotel, hadden we al een deel van de stad bezichtigd. Dit was niet het meest charmante deel, want ondanks dat het het centrum was en we een paar straten van Union Square vandaan zaten, was dit ook de plek waar de meeste daklozen van San Francisco ‘woonden’. Je ruikt het al als je de buurt inkomt, vrij vies ja, maar ze doen helemaal niks hoor. Dat vind ik ook zo frappant: ze doen helemaal niks! Af en toe staat er een enkeling te bedelen, maar de meesten vallen je helemaal niet lastig (behalve dat ze dan zo sterk ruiken). Tjsa, ik denk dat deze mensen dus echt de hoop hebben opgegeven.

Nadat we hadden ingecheckt zijn we richting Union Square gelopen -het grote shopping-gebied van San Francisco-. Hier hebben we ook meteen geluncht in het ‘Sears’ café. Een café dat Elise ons had aangeraden en het was dan ook erg gezellig en erg lekker. Toen we weer waren opgeladen zijn we de winkels gaan bekijken, Bram z’n favoriete bezigheid -NOT-! Toen hij dat al snel zat was, zijn we met de metro naar de oostkant van de stad gereisd. Dit is zo’n beetje de traagste metro die ik ooit heb meegemaakt en hij staat ook vaak stil tussen twee stations. Blijkbaar werkt het systeem hier niet zo goed en de metro loopt ook alleen aan de oostkant van de stad. We stapten uit bij het BASEBALL STADIUM! Ja ja, Bram en ik hadden besloten om een echte Baseball game bij te wonen. We zaten voor een groep mensen die ons informeerden over de spelregels en voor wie we moesten juichen. Uiteraard dachten Bram en ik nog: ‘Zitten we nu naar Ajax te kijken of naar Feyenoord?’. Voorzichtig vroegen we aan de mensen achter ons: Eeeeh, hoe goed zijn de ‘San Francisco GIANTS’?. NUMMER 1 VAN AMERIKA!!! Ooooooh, Ajax dus! :p Wisten wij veel dat we het geluk hadden om de nummer 1 van Amerika te mogen aanschouwen. Helaas hadden ze wel verloren want de tegenstanders waren de ‘New York METS’, ook een erg goed team. Maar als echte Amerikanen hebben we in het stadium gezeten: Nacho’s gegeten, het Amerikaanse volkslied meegedaan (zingen ging nog niet, maar Bram kraamde natuurlijk wel weer wat raars uit, terwijl ik hem ondertussen stoten in z’n zij gaf omdat ik bang was dat hij iemand zou beledigen en ik me natuurlijk helemaal niet schaamde), we hebben meegeschreeuwd met dat typische orgelgeluid wat ze tijdens elke wedstrijd afspelen en waar je dan de kreten van het thuisteam op moet schreeuwen: LET’S-GO-GI-ANTS! Helaas kwam de ‘kiss-camera’ niet bij ons, maar we hebben elkaar wel goed warm gehouden want 3 uur later nadat de wedstrijd was afgelopen, was het ook een stuk kouder geworden. Dat waren we nog niet gewend: truien, lange broeken en dichte schoenen!

Dag 2
Als echte Amerikaan had Elise voor ons een autoroute uitgestippeld om de mooiste plekjes van San Francisco te bewonderen. Maar als echte Europeanen, besloten Bram en ik om deze route te gaan lopen! Het is echt niet relaxed om in San Francisco auto te rijden en als je ergens wilt uitstappen en moet parkeren dan wordt je al helemaal chagrijnig. Lopen dus! We begonnen bij Union Square en liepen richting China Town. Dat is wel even wat anders dan de China Town in Amsterdam. Hier lijkt het echt alsof je in China loopt. Vervolgens hebben we verschillende buurten van San Francisco bezocht, zoals de ‘Italiaanse buurt’, het ‘rijke deel’ waar de kromste straat van de wereld ligt (en hij is écht krom, met allemaal toeristen die hier met hun auto doorheen willen rijden -een erg grappig gezicht-) en vervolgens naar de Fisherman’s Wharf (het deel aan zee, zoals je wel zult begrijpen). Onderweg heeft Bram de heerlijkste sandwich ooit gegeten en ik kwam een schattig winkeltje tegen waar ze de lekkerste truffels hadden die ík ooit heb gegeten.

De wandeling op zich was niet erg lang, maar San Francisco is gebouwd op heuvels.. Halleluja, ik zei nog tegen Bram: die bergschoenen heb ik niet meer nodig want hiken gaan we toch niet meer. Wel dus! Bram heeft een foto gemaakt van een ‘scheef groeiende boom’ (dat is dus hoe steil de straat eigenlijk is). De Fisherman’s Wharf was leuk maar super toeristisch. Het leek wel alsof hier alle toeristen van San Francisco liepen EN fietsten! Dat is toch zo’n grappig gezicht. Fietsen is best moeilijk als je niet in Nederland bent opgegroeid. Zoals wij in NL vanaf jongs af aan op de fiets stappen en je begint met zijwieltjes, stappen hier de volwassenen voor het eerst op een fiets zonder zijwieltjes. En dan die helmpjes op.. ja, dat ziet er.. ehmmm… grappig uit! Maar levensgevaarlijk want ze kijken helemaal niet om zich heen, ze hebben het al moeilijk genoeg met hun balans houden en daarnaast gaan ze ook nog super traag.

Wij hebben de Fisherman’s Wharf gewoon afgelopen. In het eerste deel waren de mooie oude schepen te vinden, in het middendeel alle restaurants en kraampjes met kreeften en andere zeedieren, en aan het eind PIER 39. Hier kan je de zeeleeuwen vinden. Na de aardbeving zijn de zeeleeuwen naar dit gebied gekomen. Heel wonderlijk zo dicht bij de stad. Hoe die aardbeving dat voor elkaar heeft gekregen moet ik nog even opzoeken, maar blijkbaar leeft hier nu een hoop vis. Toen wij bij PIER 39 stonden was er geen zeeleeuw te bekennen! Dit is de periode dat ze hun jongen krijgen en dat doen ze niet in dit gebied. Pas als ze klaar zijn met baren, komen ze weer terug om te gaan eten. Dat gebeurd dus begin augustus weer.. helaas pindakaas. Maar we hebben wel even lekker van het zonnetje kunnen genieten (ondanks de harde zeewind).

Toen we met alle moeite weer opstonden, liepen we naar de Coit Tower, iets wat Elise ons had aangeraden en ook bij deze bezienswaardigheid kregen we een hoop weetjes van Elise mee. Ze had voor ons de bezienswaardigheden uitgekozen die de geschiedenis van San Francisco vertelden, erg leuk want daar hou ik wel van! Bij de Coit Tower zijn we weer even gaan zitten, want het wandelen had toch wel voor zere voeten gezorgd. Maar het weer in San Francisco slaat heel snel om. Zo is het zonnig en zo is het super bewolkt. Dit hebben we al verschillende keren meegemaakt en als dat zonnetje eenmaal weg is, dan is het koud! Dus we besloten om maar vroeg te gaan dineren.

Zo rond 18.00 kwamen we aan bij het restaurant ‘Melt’. Hier liepen we ’s middags al langs en we zagen staan: Kaasfondue en live muziek! Dat leek ons wel wat. En omdat de muziek pas om 20.00 startte moesten we die 2 uur even volmaken. Dus na de kaasfondue deden we dan ook maar een chocoladefondue. Toen haalden we het wel tot 20.00, maar in Amerika is alles niet goedkoop dus we wilden nog even niet weten wat de rekening was. We gingen gewoon door met het drinken van wijntjes en biertjes en het werd een gezellige avond. Die avond werd de muziek verzorgd door verschillende artiesten, het was namelijk een ‘open mic’. Dat houdt in dat je gewoon je naam op een lijst zet en je act mag gaan doen. Het varieerde van bandjes, singer-songwriters tot poëten en janis joplin-achtige acts. Ook was er een meneer genaamd Count Z Bop die de meest coole pianostukken voor ons speelde en toen ik vertelde dat Bram ook een pianist is en Bram vertelde dat ik saxofoon speel, was hij niet meer bij ons weg te slaan! Dol enthousiast begon hij over muziek te praten en dat hij met verschillende beroemdheden heeft opgetreden. Dat moeten we nog even nachecken, maar deze oude heer was een genot om mee te praten. Hij gaf ons zijn e-mailadres en FACEBOOK (haha, dat vond ik toch zo grappig) en zei: als je nog gigs in Amsterdam hebt, moet je het me laten weten! Een persoon die we niet gauw zullen vergeten.

Het publiek was ook dol enthousiast en al gauw kwam de eigenaar van het restaurant: John (een vriendelijke Engelsman) bij Bram en mij aan tafel zitten. De organisator van de avond: Sean, vond het ook wel gezellig bij ons, dus aan het eind van de avond zaten we een beetje met z’n vieren te lallen aan tafel. Toen het bijna sluitingstijd was (dat is hier dan al rond 22.00) pakten Sean z’n gitaar, John z’n conga’s, Bram ging achter de piano zitten en de violist die nog bezig was met z’n act werd onverwachts vergezeld door deze 3 mannen. Een jamsessie was geboren. Dat ging nog wel even door tot een uur of 23.00! Toen het dan echt tijd was om te gaan en we de rekening wilden betalen, vertelde John dat die al was betaald. Bram keek me aan alsof hij een spook had gezien: HUH?! Maar door wie dan? Ja, dat mocht John niet vertellen.. Aaaah toe dan! Okeee, door Sean! Maar waarom dan? Hij vond het zo gezellig met jullie en hij wilde een goede daad verrichten, daarom! Sean zag ons vanuit de hoek praten met John en kwam toen langzaam aangelopen en zei: Aaah, heeft hij het nou verraden? Bram zei dat hij het niet kon accepteren, maar Sean zei: trakteer me zo maar op een biertje! ;) Dus liepen we met z’n 4en naar een andere bar, daar hebben we nog even geproost op de erg geslaagde muzikale avond. Maar ook deze bar ging voor middernacht dicht, dus om 00.00 was het feest dan echt afgelopen. We namen afscheid van Sean en John reed nog even een stukje mee met de bus. Dit was de beste avond van onze vakantie! Dan merk ik toch dat ik muziek wel heel erg heb gemist de afgelopen 5 maanden.

Dag 3
Na al die toeristen op hun fietsje voorbij te hebben zien sjeesen, dachten we: dat gaan we ook doen! We hadden de helft van San Francisco nog niet gezien en om het proces wat te versnellen, hebben we ook maar voor een sneller vervoersmiddel gekozen. Met het busje van het hotel werden we afgezet bij de Fisherman’s Wharf waar we 2 fietsen voor een hele dag (24 uur) konden huren. Te beginnen met: de Golden Gate Bridge. Via de Marina District, wat een buurt is waar alle ‘net-afgestudeerde-jongeren’ wonen –volgens Elise- reden we naar de Golden Gate Brigde, maar niet voordat we een sandwich hadden gehaald bij Elise’s favoriete ‘bakkerij’. En we konden wel merken dat het een gewilde plek was, want het stond bomvol. De sandwich was inderdaad heerlijk en we hadden weer energie om naar de Golden Gate Bridge te fietsen. Nu is die heuvels bewandelen niet leuk, maar fietsen lijkt nog wel erger. We waren nog niet bij de Golden Gate Bridge of onze zachte billetjes begonnen al zeer te doen. Na de gebruikelijke toeristenfoto’s voor de brug, gingen we maar eens een poging doen om eroverheen te fietsen. Er was maar één kant in gebruik voor voetgangers én fietser. Maar de bordjes dat de fietsers links moeten blijven en de voetgangers rechts schijnt niemand te lezen. Die bel kwam dan ook erg goed van pas. Met een paar hevige winstoten hebben we de overkant van de brug bereikt en zijn we naar Sausalito gefietst. Daar hebben we onszelf getrakteerd op een ijsje -net als vroegah- :p We namen de ferry weer terug naar San Francisco en konden toen nog even Alcatraz van dichtbij bewonderen.
De volgende bestemmingen waren de ‘Painted Ladies’ en het ‘Golden Gate Park’. De Painted Ladies was al een hel om te bereiken met al die heuvels, maar daarna moesten we nog naar het ‘Golden Gate Park’. Eenmaal aangekomen, was het weer bewolkt en waren we zo uitgewaaid dat we dachten: ‘Laaaat maaaaar’, we gaan wat eten! Gelukkig was het restaurant dat Elise ons had aangeraden en waar we ECHT naartoe moesten gaan en ABSOLUUT NIET mochten missen, erg dichtbij! Mandalay een Birmees/Burmese restaurant wat aangeraden werd door Michelin met erg redelijke prijzen was dan ook stampvol toen we aankwamen. We waren te moe om ergens anders heen te gaan dus we zetten ons op de wachtlijst (we waren 5de) maar het ging eigenlijk vrij snel. Binnen een halfuur zaten we te genieten van de heerlijke gerechten en konden we bijkomen van onze dag. Toen we tot aan onze nek toe gevuld waren, zijn we naar de dichtstbijzijnde bushalte gelopen. Geen zin meer om terug te fietsen, maar hier in Amerika hebben ze dan ook het briljante systeem waarbij je je fiets op de voorkant van de bus kan zetten. Dat ze dat nog niet in NL hebben uitgevonden.

Dag 4
Dit was de dag van vertrek. Maar voordat het zover was, moesten we eerst onze fietsen terug brengen naar de Fisherman’s Wharf. Wederom deden we dit met de bus, want onze billen deden echt ZEER! Voor de weg terug besloten we gebruik te maken van de Cable Car. In de wachtrij voor de Cable Car, kwamen er nog 2 Nederlandse meiden naar Bram toe om te vragen of hij met hen op de foto wilden. Ze zagen zijn 3 op reis vest en vroegen of hij daarvoor werkte.. Eeeh ja! Nou, op de foto dan maar.. wat heb ik gelachen, haha! ☺ De mensen om ons heen begonnen meteen een praatje maken; vragen of Bram een bekende Nederlander was. Het werd nog een gezellige boel in de wachtrij. Eenmaal in de Cable Car kwamen we er achter dat de bestuurder niet zo gezellig was. Overdreven vertelde hij iedereen wat we allemaal niet mochten doen. Ik dacht: gast, relax! Maar Bram vond het briljant! *zucht*
De Cable Car zette ons af bij Union Square en ondanks dat Elise het ons had afgeraden, zijn we toch naar de Cheesecake Factory geweest. Dat is zo Amerikaans, dat wilde ik Bram toch een keertje laten proeven. Uiteraard kregen we de twee Cheesecakes niet helemaal op, want die dingen zijn veels te machtig. Maar we waren in de daklozenwijk, dus we hebben een vrouwtje die wat uit de prullenbak probeerde te vissen, blij gemaakt met een halve Cheesecake. En zo sloten we ons San Francisco avontuur af..!

Carmel en Santa Barbara waren beiden erg charmant (we hebben bij Tommy’s Wok gegeten hoor, Paps en Mams! Het was heerlijk, bedankt voor de tip) en we hebben lekker genikst! Via de Highway 1 die erg mooi was, zijn we naar Los Angeles gereden waar we gisteren een bus tour hebben gedaan (zo’n hop-on-hop-off ding, lekker de toerist uithangen). En toen kwamen we erachter dat LA groot is, geen mooie gebouwen heeft, en het lang niet zo gezellig en charmant als San Francisco is.. MAAAAR: alle grote sterren wonen hier nu eenmaal en héél véél films zijn er hier opgenomen. Dus we hebben de kerk uit Sisters Act gezien, het hotel dat wordt opgeblazen in Die Hard, het hotel uit Pretty Women, de ‘Diner’ uit Reservoir Dogs, het strand waar Baywatch is opgenomen, de wijken waar Beverly Hills 90210 en Melrose Place is opgenomen etc etc… Zo’n tour was het dus! Ja, ik snap wel dat er mensen zijn geweest die van de letter ‘H’ van het Hollywood logo zijn afgesprongen, want je word nou niet echt vrolijk van deze stad waar het alleen maar om ROEM gaat. Geef mij maar San Francisco, dat was geweldig!!!

(By the way: wist je dat het Hollywood logo oorspronkelijk het 'Hollywood Land' logo was? Het woordje land is naar beneden gekletterd. Ze hebben de naam vervolgens nog 2 keer veranderd in Hollyweed (uit protest voor een anti-drugs wet die was aangenomen) en Holywood (toen de paus op visite kwam)).

Zo… ik denk dat ik nu mijn hele reis heb beschreven. Ik geloof dat ik in totaal over de 60 pagina’s heb getypt, haha! Leuk dagboekje gaat dat worden. Nja, wat nu? Wachten wachten wachten maar. Ons vliegtuig heeft al minstens een halfuur vertraging opgelopen zagen we net.. Dan maar alvast wat foto’s sorteren voor degenen die binnenkort met mij bij willen kletsen, want dat zou ik wel weer héél erg leuk vinden! Ik ben wel een beetje verdrietig, maar kan niet wachten om de familie en vrienden weer te zien!

Nog één keer:
Groetjes uit de VS!
Yvonne