Witte stranden zonder zee

Het weekend voordat mijn ouders kwamen heb ik mijn eerste roadtrip door de VS gemaakt naar New Mexico. New Mexico is de staat die ten oosten aan Arizona grenst. Ik had van verschillende mensen gehoord dat daar een mooi National Park ligt genaamd: White Sands. Daar wilde ik dus wel een keertje heen.
Silvina, inmiddels een goede vriendin en helaas alweer vertrokken naar Argentinië, wilde ook wel wat ondernemen voordat ze terug zou gaan. Samen hadden we dan ook bedacht om naar New Mexico te gaan en op de terugweg ook nog een ander park te bezoeken. Silvina maakte een evenement op Facebook en al gauw waren er meer dan 20 mensen die deel hadden genomen aan het evenement. Maareeeeh, dat was niet de bedoeling!

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd zeggen ze, dus dan maar met z’n allen naar New Mexico. Voorafgaand hebben we een soort vergadering gehouden in een café/restaurant genaamd: Gentle Ben’s, om een beetje een planning te maken: hoe laat vertrekken we, wie gaan er rijden, wat nemen we mee, wie haalt de tenten op, haalt iedereen eten voor zichzelf of doen we dat ook centraal? Nou, je zult het al raden, niemand wilde de tenten ophalen, dus ik heb me maar weer aangeboden. Gelukkig wil Taiwo ook altijd wel helpen en Maria zegt ook nooit ergens ‘nee’ tegen (wat ze in mijn ogen wel moet doen, maar daar is ze dan weer veels te goed voor). Dus vrijdag hebben we de tenten opgehaald en zaterdagochtend ging om 4 uur de wekker, tijd om naar New Mexico te gaan. AU!

De avond ervoor was er een verjaardagsfeestje van Carrie. Ze werd 21 en als je in Amerika 21 bent, mag je legaal alcohol drinken. Iedereen gaat dan natuurlijk helemaal los, maar ik lag mooi om 23.00u in m’n bedje. De andere waren iets minder slim, dus 4 uur opstaan was voor hun wat pijnlijker. Maria en ik stonden stipt om 5.00u bij de ontmoetingsplaats maar met een groep van 21 man kan je wel begrijpen dat niet iedereen er om 5.00u stond. Gelukkig konden we toch om 5.30 vertrekken, dus dat viel reuze mee. En de lange reis van 5,5 uur was begonnen.

Onderweg zagen we genoeg politieagenten die controleerden op snelheid. Meestal zitten ze verstopt achter een heuveltje, dus zodra je de heuvel over bent en je ziet ze, ben je al te laat. Maria was gelukkig heel strikt en ging niet over de snelheidslimiet heen. Langs de weg zagen we daarentegen wel iemand die er overheen was gegaan. Hij werd aangehouden door een politieagent en die stond al vrolijk een bon uit te schrijven. Maria zei toen ze het zag: Shiiiiittt, that sucks! Toen we voor de tweede keer keken zagen we dat het Chris was! Iemand uit onze groep! Toen moesten we stiekem wel even giechelen. Maar de boetes voor te hard rijden zijn hier in Amerika niet echt om te giechelen. Ze zijn keihard…

Zo rond 12uur in de middag kwamen we aan bij de ingang van het National Park. We waren even vergeten dat het in New Mexico een uur later is (dus 11 uur in Arizona is 12 uur in Mexico, sommigen noemen dit een uur eerder.. ik vind het een uur later). Vanaf de ingang van het park konden we nog helemaal niks van de White Sands zien, maar we moesten dan ook nog wel een stukje rijden voordat we echt IN de White Sands zouden belanden. Langzaam veranderde het landschap en toen we niet meer verder konden waren we omgeven door alleen maar WIT! Het was prachtig, zoiets heb ik nog nooit gezien. Althans, niet met deze temperaturen, want het lijkt behoorlijk op sneeuw, maar dan 35 graden warmer. Vroeger lag op deze plek een zee, maar toen de zee zich terug had teruggetrokken en de rest van het water was verdampt bleven deze witte stranden zonder zee liggen. We hadden hike van 5 miles (8.04672 kilometers) voor de boeg, maar het was zo mooi dat je je vermoeidheid halverwege geen eens meer voelde. We zagen verschillende dust devils en ergens in het midden van het park vonden we ook nog een boom die daar uit het niets groeide. Tijdens de lunch kwamen er 2 mieren te voorschijn. Er was dus toch nog leven in dit gebied? En de 2 mieren gingen er meteen met een paar broodkruimels vandoor. Aan het einde van de hike heb ik stiekem nog een handje White Sands in een zakje meegenomen, voor mijn collectie ;)

Na de White Sands zijn we naar de supermarkt gegaan om eten te halen. Er moest natuurlijk weer gebarbecued worden, maar Maria en ik hielden het niet meer, dus hebben we (heel stout) een hamburger bij de Mac Donalds gehaald. Na de boodschappen zijn we naar het Oliver Lee State Park gegaan, dat was de plek waar we gingen kamperen. Tenten opzetten, barbecue klaar maken en avondeten maar! Het was reuze gezellig en later op de avond werd de barbecue een kampvuur en waren de Duitsers een bizar oermannen-spel rondom het kampvuur aan het doen. Dat spel bleek de volgende dag iets te luidruchtig te zijn geweest want een ranger genaamd W. Justice (wat toepasselijk), kwam ons vertellen dat dit onacceptabel was. Gelukkig geen boetes, maar dat was toch wel even jammer...

Gedurende de nacht was het echter niet het luidruchtige oermannen-spel wat mij wakker hield, maar de gigantische wind die ineens op kwam zetten. Sommige tenten werden gewoon weggeblazen en zo rond 3 uur gingen Maria en Cristina de 'meidentent' uit om hem vast te zetten aan auto’s en om stenen in de tent te leggen. Ik bleef mooi in m’n bedje liggen, want ik dacht: zolang je maar gewoon blijft liggen gaat die tent nergens naartoe. Ik was wel even bang dat ik de enige was die nog in de tent lag, want misschien dat ik dan wel weggeblazen zou worden. Maar Silvina lag knock-out naast me, dus ik ging ook maar weer proberen te slapen. Doordat het zo ongelofelijk hard waaide en de tenten alle kanten op gingen, gingen sommige mensen maar in de auto liggen, want in de tent was het niet te doen! Toen Cristina en Maria weer besloten te gaan slapen, was de wind na een half uur weer gaan liggen… Beetje jammer van al het werk, maar ik heb vanaf toen wel goed geslapen.

De volgende dag was het heerlijk wakker worden, lekker zonnetje, iedereen zetten zijn ontbijt-spullen op tafel en het was zowaar een feestmaal. Om 9.30u was het weer tijd om te vertrekken en nadat we de barbecue hadden ‘geblust’ gingen we weer onderweg. Deze dag was onze bestemming: Chiricahua National Park…

We hadden niet gedacht dat het zo ver was. En de terugweg viel wederom tegen wat betreft de lengte van de rit (ondanks dat we op de heenweg al hadden ervaren hoe lang het was, maar Chiricuhua lag minstens nog een extra uur uit de route). De lange rit naar Chiricahua was het echter meer dan waard. Het is een heel bijzonder park met rotsformaties die ik nooit eerder heb gezien. Misschien heb ik in Ijsland wel een keer iets gezien wat er op leek, maar lang niet zo massaal als hier. Ik weet echter niet hoe deze formaties zijn ontstaan, maar ik geloof dat het allemaal de schuld is het vulkanisme in dit gebied, haha!

We kwamen vrij laat aan, zo rond half 3 en dat terwijl we om half 10 van de camping in New Mexico vertrokken. Dus we hadden ongeveer 3,5 uur om een mooie wandeling/hike te maken door het gebied, voordat het donker zou worden. Ja, voor de jongetjes in de groep was dit natuurlijk ‘heaven’, lekker klimmen op al die rotsen. En dat terwijl er overal staat aangegeven dat je er niet op mag klimmen, want het is allemaal onstabiel. Gelukkig is er niks gebeurd, maar omdat iedereen ‘off-trail’ wilde lopen waren we nét op tijd terug voor zonsondergang. Je wilt echt niet in het donker in zo’n park lopen.

Het was nog ongeveer 1,5 uur rijden om in Tucson te komen. En toen zat ons super intensieve weekend er weer op. Mijn eerste roadtrip door Amerika was een feit!

Het weekend daarna (dus afgelopen weekend, 27-28 april) waren mijn ouders er (voor een week) en daar heb ik ook weer genoeg intensieve dingen mee gedaan. Dat vertel ik allemaal in mijn volgende verhaal!

Veel liefs,
Yvonne