Maand #1: check!

Ik zit inmiddels alweer een maand in de Verenigde Staten en voor mijn gevoel zijn deze eerste 4 weken voorbij gevlogen! Ik zit nu op een kwart van mijn stage! (Op een 5de van mijn totale avontuur, maar die laatste maand is het natuurlijk rondreizen en is Bram er). Ik heb al heel veel geleerd in deze eerste maand. Sommige dingen wist ik wel al, maar omdat ik die stof één of meerdere jaren geleden heb geleerd is dat allemaal een beetje weggezakt en dus is dit een perfecte manier om het op te halen en direct in de praktijk te brengen.

Doordeweekse dagen
Mijn doordeweekse dagen zijn niet erg variabel: ik sta 6 uur/half 7 op, ga naar Biosphere of naar campus, ga dan aan de slag en kom dan weer om 6uur/half 7 thuis. Wat hier wel leuk en variabel aan is, is wat ik allemaal leer. De ene dag ben ik bezig met het bepalen van een pF-curve/water retention curve. (Wat is dat? Zie wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Water_retention_curve ). De andere dag ben ik bezig met het oplossen van de water balans en ga ik de Penman-formule toepassen om verdamping te berekenen (de Wageningers weten wel wat ik bedoel). Allemaal stof die ik dus al heb gehad, maar ik had nooit verwacht dat ik het ooit ECHT zou gaan gebruiken! Deze week ben ik bezig geweest met het simuleren van de grondwaterspiegel in onze hillslope. En bij het uitvoeren van deze opdracht raakte ik voor het eerst echt gefrustreerd. Wat er moest gebeuren is het volgende: ik heb verschillende datapunten van de hoogte van de grondwaterspiegel, echter deze data bedekken niet het hele gebied waarvan ik de grondwaterspiegel wil weten. Ik moet de data dus interpoleren over het hele gebied. Dat kan op verschillende manieren, maar voor deze opdracht was lineair interpoleren het handigst. Sjah, dan weet ik het principe, ik weet hoe ik het wil aanpakken, maar nu moet ik het programmeren! Niemand in de buurt om het aan te vragen en 8 uur tijdsverschil met NL zorgt ook niet echt voor snelle antwoorden. Dus…. dan maar zelf een hele dag eraan werken: zonder resultaat! Frustratiesssss. De volgende dag vroeg op, weer aan de slag en EUREKA! Ik vond een website met een code die ik ook daadwerkelijk kon gebruiken. Aangepast voor mijn eigen dataset en na heel wat bloed, zweet en tranen had ik dan eindelijk mijn geïnterpoleerde grondwaterspiegel! JEEUUJ!

Tweede weekend
De weekenden zijn natuurlijk de dagen waar ik het meest naar uitkijk (hoewel ik het werk in Biosphere ook heel leuk vind). Ik kan opstaan wanneer ik wil, al is dat nog steeds voor 9uur (dit doe ik echt NOOIT in NL, in het weekend kom ik zeker niet eerder dan 11uur m’n bed uit) en ik kan doen wat ik wil. Ik was gebleven bij mijn tweede weekend: pizza-party en hiken! Op mijn tweede zaterdag hier in Tucson ben ik samen met Maria en Anouk gaan hiken. Aan de randen van Tucson zijn allemaal hike-trails. Je hoeft dus alleen maar één straat uit te rijden en dan kom je vanzelf wel een hike-trail tegen. Tucson bestaat namelijk uit een grid van wegen. Alle wegen gaan Noord-Zuid of Oost-West, lekker makkelijk. Onze hike ging naar Bridal Wreath Falls, dat is aan de oostkant van het Saguaro National Park. Saguaro is de naam van de welbekende Lucky Luke cactus, dus vrij logisch dat dit park helemaal vol staat met deze cactussen. Deze zaterdag was de eerste dag dat ik mijn korte broek aan kon: het zonnetje, de bergen, de cactussen en de waterval aan het eind van de hike trail zorgden ervoor dat ik voor het eerst het gevoel had dat ik op vakantie was. Dat gevoel heb ik namelijk niet echt omdat ik me eigenlijk best wel thuis voel hier in Tucson. Iets wat ik van te voren totaal niet had verwacht. Maar gelukkig is dat wel het geval! Voor de hike had ik 1.5 liter water meegenomen, maar blijkbaar was dat niet genoeg want aan het eind van de hike kreeg ik toch nog hoofdpijn. Mijn winterhuidje was ook nog niet echt voorbereid op de hete zon maar gelukkig had Maria een paraplu mee dus die heb ik maar als parasol gebruikt. Ja, het feit dat Maria een paraplu mee had was voor mij een teken dat ze niet vaak had gehiked, dat bleek ook wel op de heen weg, wat voor een hoop grappige momenten zorgde. Maria was doodop, haar basketbal conditie werkt beter voor korte afstanden. Maar grappen maken kon ze nog steeds onderweg: Three tomatoes are walking down the street -- a poppa tomato, a momma tomato, and a little baby tomato. Baby tomato starts lagging behind. Poppa tomato gets angry, goes over to the baby tomato, and squishes him... and says,
'Ketchup.'

De terugweg (bergafwaarts) ging natuurlijk veel sneller en Maria had haar muziek aangezet (“Call me maybe” en de hele Disney-collectie) dus die ging als een speer! Haar dans-moves (aangepaste basketbal-moves) mochten ook niet ontbreken, wat de terugweg nog lachwekkender maakte! Toen we eenmaal thuis waren hebben we onszelf even opgeladen want ’s avonds gingen we naar een concert van Martin Sexton (John Mayer-achtige muziek) in een muziektent genaamd Plush. Twee collega’s van Biosphere hadden Anouk en mij uitgenodigd. Ik heb vervolgens Maria en David uitgenodigd en het was een gezellige/sfeervolle avond!

De volgende dag was het tijd voor een pizza-party alleen wist ik niet hoe ik bij Carmen (ook een collega van Biosphere die de pizza-party organiseerde) moest komen. Ik dacht dat mijn huisgenoten niet thuis waren en de busschema’s zijn zo onduidelijk hier waardoor ik de hoop om naar de pizza-party te gaan had opgegeven. Maar ineens hoorde ik daar iemand kuchen. Gilda was hard aan het studeren voor haar examens! Ik vroeg aan haar of ze me wilde uitleggen hoe de busschema’s hier werken. Ondanks dat ik mijn best deed om haar aanbod om mij te brengen af te wijzen, was het resultaat uiteindelijk toch dat Gilda mij op tijd bij de pizza-party had afgezet. Zo aardig! En het is maar goed dat ze zo aandrong om mij te brengen, want dit feestje had ik voor geen goud willen missen. Ik heb ontzettend veel leuke mensen ontmoet en ohja: ook nog wat pizza gegeten ;)

Alle mensen (op twee na) die ik heb ontmoet zijn géén Amerikanen. Ze zijn ook allemaal tijdelijk in Tucson en dat schept meteen een band. We hebben gelukkig hetzelfde gevoel voor humor wat al meteen voor veel leukere gesprekken zorgt. De Amerikanen hebben een heel ander gevoel voor humor en ondanks dat ik sarcasme soms niet door heb, hebben de Amerikanen dat echt helemaaaaal niet door. Je moet dus oppassen met je grappen want voor je het weet ben je onbeleefd en kijken ze je raar aan. Maar met deze internationale mensen (Ik noem ze voor het gemak ‘de Internationals” maar ze heten: Carmen (Roemenie), Dragos (Roemenie), Silvina (Argentinie), Taiwo (Afrika), Antonio (Italie), Juliana (Argentinie), Kedi (China), Natalie & Andrew (de enige twee Amerikanen)) is het lachen, gieren, brullen! Aan het eind van de avond bracht Dragos iedereen naar huis die geen auto had en zijn we eerst nog even een ijsje gaan halen bij de Dairy Queen (echt Amerikaans). Daar hebben ze zelfs een kleinere maat ijs dan ‘small’ namelijk ‘mini’, dus die heb ik ook maar genomen want de maat ‘small’ is in NL zeker medium en medium is large. Nu hebben ze bij de Dairy Queen zelfs Extra Large, en dat is GROOT! Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die dat kopen, maarja: hier in Amerika is alles groot he ;)

Derde weekend
In de derde week begon het weekend al op donderdag. Ik moest donderdag en vrijdag wel gewoon werken, maar de Internationals wilde er ’s avonds een feestje van maken. Een collega van Biosphere zei dat er op donderdagavond na 22.00u happy hour in de sushi-bar ‘On A Roll’ is. Ik had wel trek in sushi en dus zijn Dragos, Carmen, Anouk, Maria en ik naar de sushi bar geweest. Daar kwamen we onze collega Evan met zijn vrienden weer tegen. En de live-muziek inclusief sopraansaxofoon zorgde ervoor dat het een heerlijke avond werd. Na de sushi hebben we de rest van de Internationals ontmoet en zijn we nog gezellig gaan dansen. In alle restaurants, danscafés en clubs hangen grote tv-schermen waarop ze non-stop sport afspelen, apart.

Omdat Antonio zaterdag terug naar Italië zou gaan hebben we er vrijdag ook een feestje van gemaakt. Aan het eind van de avond was het huilen geblazen want Antonio moest natuurlijk afscheid nemen. (Ik moet zeggen dat deze dag voor mij ook de zwaarste tot nu toe was. ZFC had haar voorjaarsconcert en ik kon alleen maar denken aan het feit dat ik er graag bij had willen zijn en daarnaast ook nog de gezelligheid van de after party moest missen, NIET LEUK! Ik heb nog nooit zoveel chocolade op een dag gegeten en dan zijn die chocolaatjes gevuld met pindakaas ook nog één van de ergste!)

Maargoed, blijkbaar kon Antonio nog geen afscheid nemen want hij wilde graag nog met z’n allen lunchen de volgende dag. Vooruit dan maar! Zaterdag gezellig geluncht en de rest van de dag hebben David, Maria en ik met z’n drieën gechilled. Een beetje door Tucson gereden, mijn eerste Starbacks gedronken en daarna op de Wii gebowld, getennist en gebokst. Het enige spel waar ik mee kon winnen was boksen (hmmm?). Na onze work-out hebben we mijn fiets gehaald! Ja, ja, een echte Hollander heeft natuurlijk een fiets nodig. Mensen gebruiken hier de fiets niet als transportmiddel maar puur voor recreatie. Fietsen zijn hier dus niet echt gemaakt voor lange afstanden, althans ik denk dat het meer te maken heeft met dat mensen ze niet goed onderhouden. De fietsen die je hier dus tweedehands koopt mankeren altijd wel wat: geen licht, geen remmen, lekke banden, kapotte versnelling. Mijn fiets was eigenlijk best goed, alleen de remmen moeten nog even wat worden bijgesteld maar verder een prima fiets en dat voor maar $40! Volgens mij heb ik zonder het te beseffen $10 van de officiële prijs gesnoept (ik zag dat de fiets voor $50 op internet te koop stond). Omdat ik iets te luidruchtig zei dat de remmen kapot waren en dat dat toch best gevaarlijk was zei de jongen die de fiets verkocht stilletjes: ah well, it’s only $40 dollars.. Ik dacht meteen: KOPUUUUHHH! Haha, dus mijn eerste Amerikaanse fiets is een feit. Het slot moest ik nog wel even apart kopen want sloten zitten hier niet automatisch op de fiets en lichtjes ook niet ($10,- per stuk, WHAT?!) maargoed, ik ben blij! Na het fietsen-koop-avontuur zijn David, Maria en ik naar het beste geheim van Tucson geweest (wat eten betreft): een taco-truck, waar een tent aan vast zit met TL-licht, totaal niet gezellig maar het eten is HEERLIJK! Echt onwijs lekker en ik heb nog nooit in mijn leven zulke lekkere taco’s gegeten. Je ziet er ook alleen maar Mexicanen zitten, die weten wel wat lekker eten is. Ik voelde me haast een indringer, maar papa, mama en Bram: hier gaan we zekerweten naartoe als jullie hier zijn!!!!

De derde zondag van mijn Amerika avontuur ben ik naar de Farmers Market gegaan. Daar staan allemaal boeren met hun eigen verbouwde groenten en fruit. Er wordt niet alleen groenten en fruit verkocht, maar ook o.a. koekjes, smoothies, en Tamales maar allemaal zelfgemaakt! Tamales is een plaatselijk delicatesse en uiteraard moest ik die proberen, ik had tenslotte nog niet ontbeten en het rook zo lekker. En lekker was het zeker!
Bij alle kraampjes stonden bakjes met stukjes eten dat je mocht proeven. Eigenlijk hoefde ik niks te kopen als ik het goed deed. Als je alle kraampjes langs gaat en overal wat proeft kan je als een echte Hollander je eten bij elkaar sprokkelen. Maar ik vond het veels te leuk om wat te kopen en een praatje met mensen te maken die het verkochten!

Na de Farmers Market kwam David met het geniale idee om naar de San Xavier del Bac Mission te gaan. Dat is een mooie kerk middenin de woestijn. Uitgerekend dat wij erheen gingen moesten we betalen, maar dat was omdat er een speciale gelegenheid was en er uiteraard weer allemaal kraampjes met eten stonden. De kerk was ontzettend druk van binnen: er is geen één stukje muur onbeschilderd. Ondanks dat ik toch meer van simpel hou, vond ik dit ook wel wat hebben. Het is tenminste wel een gezellige kerk met mooi licht en niet van die beelden die je eng aankijken en je haast hoort zeggen: jij gaat naar de hel!

Na de kerk zijn we terug naar het appartement gegaan, weer even opladen want het warme weer maakt je moe. (Sorry, ik wil het er niet inwrijven, maar het is nou eenmaal mooi weer. Ik weet dat het in NL sneeuwt en vriest. Stiekem moet ik er wel een beetje om lachen, hihi). Toen het tijd was om te eten zijn we naar de Mac Donalds gegaan. Ik had Mark tenslotte nog beloofd een foto van een Amerikaanse Big Mac te maken. Zelf heb ik hem niet gekocht, maar David kocht een Big Mac en kreeg met zijn pas zelfs nog een tweede gratis (hoezo heb je daar een pas voor?). De Big Mac zelf is hetzelfde als in NL, maar de bekers drinken zijn vele malen groter en dan ook nog eens gratis re-fill. Je kan ook onbeperkt saus halen en de patat bakken zijn ook een stapje groter. Kleine menu’s hebben ze niet alleen maar medium en large. En als je vragen hebt kan je Jesus of Angel bellen ;) (zie foto).

Zaterdag hebben we op de Wii gebowld en dat zorgde ervoor dat Maria, David en ik deze derde zondag zin hadden om echt te gaan bowlen. Dus na de Mac zijn we naar de bowlingbaan gegaan en uiteraard werden we vergezeld door alle Internationals en het werd weer een toffe avond! Taiwo heeft het zelfs gepresteerd om haar bowlingbal op de baan naast ons te gooien. Je kunt je dus wel voorstellen dat met dit soort taferelen het weer een lacherig avondje is geworden.

Vierde week
Mijn vierde/afgelopen week is het alleen maar mooi weer geweest. Heerlijk in de pauzes buiten gezeten, maar dus ook wel frustraties van het programmeren gehad. Deze week ben ik ook voor het eerst met de bus naar de universiteit geweest in plaats van de shuttle, want het is namelijk ‘Spring Break’, dus er is haast geen student op campus te bekennen. Mijn huisgenootje is nu een roadtrip aan het maken naar o.a. Las Vegas en San Diego. Studenten worden hier helemaal gek rond ‘Spring Break’. Maargoed, daarom moet ik dus met de bus en op de terugweg gebeurde er toch iets raars. Mensen mogen hier nog steeds bellen en sms’en tijdens het rijden. Dat vind ik al ongemakkelijk, maar mijn buschauffeur was stiekem een flesje bier aan het drinken. Dat vond ik toch echt het toppunt! Naja, ik ben veilig thuis gekomen (en mama, geen zorgen maken hoor!). Het aantal car crashes is overigens wel hoog hier in Tucson, iedere dag is er wel een ongeluk en ik heb mijn eerste car crash al mogen aanschouwen (naja, de wrakstukken dan ;)…)

De doordeweekse avonden heb ik deze week meestal met Maria doorgebracht op de bank met een filmpje erbij. Maar toen het weekend begon (dit keer op vrijdag maar soms dus donderdagavond al, maar dan wel gewoon nog vrijdag werken natuurlijk) ben ik de deur uit geweest. Afgelopen vrijdag ben ik wezen volleyballen met de ‘Internationals’. Ik heb toen ook meteen geprobeerd om wat mensen over te halen om samen met mij naar MUSE te gaan! Het is ongelofelijk, maar op donderdag kwam ik erachter dat MUSE afgelopen zaterdag 16 maart in Phoenix een concert gaf! Ik had dus nog 1 dag om metgezellen en kaartjes te regelen. Velen waren aan het twijfelen omdat sommigen nog nooit van Muse hadden gehoord (hoe is het mogelijk, maarja Maria kent geen één nummer van de Beatles, dat is nog erger), sommigen hadden wel van de band Muse gehoord, maar kenden geen nummers en weer anderen kenden dan wel een paar nummers maar luisterden er niet regelmatig naar. Gelukkig waren daar twee mensen (Memmo en Juliana) die al kaarten hadden: staanplaatsen nota bene! Zij konden dus ook nog wel een goed woordje voor mij doen. Uiteindelijk besloten Dragos, Carmen, Tijmen en Maria om mee te gaan. Maria moest sowieso in Phoenix werken dat weekend en dus hadden we meteen twee auto’s waarmee we konden liften (Maria en Memmo). Na het volleyballen zijn we wat gaan eten met z’n allen en wilden we rond een uur of 00.00u naar 4th street gaan. Dat is de straat waar veel restaurants, kroegjes en danscafe’s zitten. We wilden daar dan ook naartoe om gezellig te gaan dansen. Ik had echter mijn paspoort niet bij me, maar wel mijn rijbewijs. Helaas is mijn Nederlandse rijbewijs als ID niet genoeg, dus konden we door mij geen één ‘club’ in. Dan maar weer naar een restaurantje. Iedereen was hartstikke moe en we zijn uiteindelijk om 2 uur naar huis gegaan. Dat is ook het tijdstip dat hier in Tucson alles dichtgaat. Dat vind ik wel lekker als ik eerlijk ben. Ik ben niet echt het type dat tot 5 uur ’s nachts doorgaat met feesten. Doe mij gewoon gezellig een drankje drinken, kletsen en dan weer m’n bedje in ;)

Toen ik zo rond 3 uur ’s nachts thuis kwam moest ik natuurlijk eerst die 5 MUSE-kaartjes regelen. En natuurlijk deed de website die ik had gevonden niet meer wat ik wilde. Dus, opzoek naar een andere website waar ze kaartjes verkochten. Uiteindelijk gevonden, maar die stomme veiligheidscode wilde het maar niet doen. Ik kan die woorden dus echt nooit lezen en dan is het ook nog eens hoofdletter gevoelig.. Naja, wat ik zeg: die woorden kan ik al amper lezen, laat staan of het een hoofdletter is of niet. In ieder geval was die klok rechtsonder in de hoek lekker aan het aftellen tot wanneer mijn gereserveerde onbetaalde kaartjes weer in de verkoop zouden gaan. Dat bracht enige spanning met zich mee kan ik je vertellen. Toen ik eenmaal bij het betaal-deel was bleek dat ik de kaartjes alleen met een Amerikaanse creditcard kon betalen. Gelukkig was Maria nog wakker die heb ik onder de douche vandaan getrokken, we hadden nog 3 minuten om de kaartjes te kopen. Uiteindelijk is het allemaal gelukt en kon ik met een gerust hart naar bed.

De volgende dag stond ik alweer om 07.45u op en werd ik niet door Maria of Memmo naar Phoenix gebracht maar door Taiwo. Samen met Silvina en Carrie zijn we wezen shoppen in Scottsdale (het rijke deel van Phoenix), gelukkig zijn de winkels er wel goedkoop. En de “Forever 21” winkel is echt mijn ding! Helaas hebben we die niet in NL. En helaas hebben we ook de Amerikaanse prijzen niet in NL. Heel veel dingen zijn een stuk goedkoper hier. Als zombies zijn we door het winkelcentrum heen gelopen, want iedereen had tenslotte maar 2 tot 4 uurtjes geslapen. Maar het was leuk! Cupcakes gegeten, dure hoeden opgezet, Steve Madden shoes aangetrokken, tientallen kledingenstukken passen: een echte girls-day dus! Om 6uur werd ik afgezet bij het US Airways Center om te wachten tot ik mijn favoriete band van dit moment kon horen spelen. We hadden afgesproken voor het Hard Rock café en toen we compleet waren en het half 8 was, begon het voorprogramma ‘Dead Sara’ te spelen. Maar om 09.00 was het tijd voor de band waar ik voor kwam en ik ben uit m’n dak gegaan, NIET NORMAAL! Het was een gekkenhuis: dat licht, het decor, de rook, de beeldschermen, de filmpjes, die stem maar vooral: DIE MUZIEK! Het was echt GE-WEL-DIG! Ze zijn steengoed. Ik heb de hele avond staan springen, dansen, ‘zingen’ (als je het zo kan noemen) en ik weet niet waar ik de energie vandaan heb gehaald. Ik vond het heerlijk! Het duurde even voordat ik de rest van mijn metgezellen kon laten springen, maar daar had Muse een heel slim trucje voor, namelijk: het volkslied! Bij een groot evenement wordt altijd het Amerikaanse volkslied gespeeld en het wordt als zeer onbeleefd beschouwd als je niet gaat staan. Conclusie: na het volkslied stonden we lekker met z’n allen te springen. Ik wil nog een keer!

Toen het concert was afgelopen was het tijd om in te breken in Dragos z’n auto, want de deuren waren dichtgegooid met de sleutels nog in de auto. Via de kofferbak, die we wel open konden krijgen, probeerden we de achterbank naar beneden te drukken maar dat had weinig resultaat. Een vriendelijke vrouw die ons zag klungelen heeft de politie voor ons erbij gehaald en als in een echte Amerikaanse film heeft de politie Dragos z’n auto ingebroken. Om 2 uur ’s nachts waren we terug in Phoenix en ik was doodop. Maar evengoed kon ik niet goed slapen want de beelden van Muse hebben de hele nacht door mijn hoofd gespookt.

Zondag (vandaag) was de uitrustdag: 3 skype gesprekken (Nathalie, Papa & Mama, Marlies & Musa), zonnen bij het zwembad en nog een skype gesprek (Bram) dat was zo’n beetje mijn middag. ’s Avonds ben ik met Taiwo, Silvina en Dragos ergens gaan eten en omdat het Sint Patrick’s Day is hebben we ook nog in een Ierse Pub groen bier gedronken (ik een paar slokken want ik lust natuurlijk geen bier). Nog steeds waren we allemaal moe, dus om 10 uur was ik thuis.

En nu is het tijd om te slapen. Op naar maand nr. 2!
Liefs,
Yvonne


P.S. Helaas heb ik zonder het te weten niet alleen tijdelijk afscheid genomen van alle lieve mensen in NL, maar ook voorgoed afscheid genomen van mijn huisje in Amsterdam. De mensen van wie het huis was en geëmigreerd waren naar Afrika komen weer terug naar Nederland. Ze willen weer in Amsterdam wonen en 15 juni moeten al onze spulletjes d’r uit zijn en 21 juni komt Bram naar Amerika. Dan wonen we dus echt in de VS ;)
Naja, we vinden het heel jammer maar we gaan gewoon weer opzoek naar iets anders. We zagen onszelf toch niet oud worden in dat huis maarja voor een paar jaar had wel leuk geweest. De timing is alleen het meest vervelend. Dus… als iemand van jullie iets voor ons weet? Laat het ons weten!